به نوعى با شهوت‏ها وميل‏هاى نفسانى تعارض داردـ كدام‏يك از آن امكانات و فناورى‏ها را به كار گرفته‏ايم؟ آيا فطرى بودن يك پيام، ما را از كاربرد شيوه‏هاى تربيتى براى انتقال آن بى‏نياز مى‏دارد؟ و اگر ناگزير از اين كاربرد باشيم، چه راهكارى را بايد در پيش گيريم؟
* * *
در اين شماره‏ـ و يكى دو شماره‏ى ديگرـ «از سفينه»، كوشش بر آن است كه به پاسخ اين پرسش نزديك شويم. از عناياتِ بى‏دريغ آن پدر مهربان دور نمى‏دانيم كه در اين كار، توفيق يابيم، گرچه خود را لايق آن عنايات نمى‏يابيم و فقط به محبّت و لطف پدرانه‏ى حضرتش چشم اميد داريم. ولى اگر در جلب آن عنايت‏هاى آسمانى نيز سستى و فتور به خرج داديم، باز هم خوشنوديم از اين‏كه با طرح آن سؤال‏هاى مهم و اساسى، زمينه‏اى فراهم آوريم براى پژوهش‏هاى ضرورى و كاربردى كه ضرورت آن براى ما، از آب زلال و هواى پاك، بيشتر است، چرا كه تداوم حيات معنوىِ ما، بسته به آن‏است، كه ضرورت آن با حيات مادّى و جسمانى قابل قياس نيست.
در اين جهاد مقدّس، با كمال اشتياق، دست يارى و همكارى به سوى فرهيختگانِ دردآشنا دراز مى‏كنيم، تا گامى ديگر در راه عمل به كريمه‏ى «تعاونوا على البرّ و التّقوى» برداريم، در راهى كه به سوى والاترين مصاديق برّ و تقوا - يعنى امام موعود، حضرت بقيه‏اللّه‏ ارواحنافداه ـ پيش رو داريم.
و ما النّصر الّا من عنداللّه‏ العزيز الحكيم