سخن مدير مسؤول

بسم اللّه‌ الرّحمان الرّحيم.
در ميان سخن‌هاى گونه‌گونى که در يادکرد هدف‌ها و دستاوردهاى سترگ‌ترين رويداد تاريخ بشر يعنى ظهور حضرت مهدى ارواحناه‌فداه گفته‌اند، بهترين و صحيح‌ترين سخن، همان است که پيامبر خدا و ائمّه‌ى هدى صلوات‌اللّه‌عليهم‌اجمعين ياد کرده‌اند؛ يعنى «پرکردن زمين از عدالت».
اين دستاورد، رفع همان نياز فطرى است که تمام آدميان از هر نژاد و تيره و مذهب و انديشه‌اى باشند بدان روى مى‌آورند؛ چرا که همگى «ظلم» را زشت مى‌دانند و از آن گريزانند، گرچه در بيان مصاديق آن هم‌رأى نباشند. اين واقعيّت، يکى از مستقلّات عقلى است که همگان صرف‌نظر از مذهب و دين و کيش و آيين خود بر آن پاى مى‌فشارند؛ و ـ برخلاف نظر برخى از انديشمندان تابع شيوه‌ى انديشه‌ى استقرايى نيست تا گرفتار چنبره‌ى نسبيّت شود.
از ديگر سو، همان‌گونه که ظلم براى همگان ناخوشايند است، عدالت، مطلوب ديرين آدميان بوده و هست. بدين‌روى، توجّه به موعود، در سرشت همه‌ى مردمان است.
* * *
گرچه ظلم در نظرى ابتدايى، فقط به «ظلم اجتماعى» تفسير مى‌شود، ولى واقعيّت آن است که ابعاد ظلم، بسيار گسترده‌تر از آن است که در اين بُعد، منحصر بماند. از کوچک‌ترين غصب حقّ ساده‌ترين عضو جامعه، تا شرک‌ورزى در حقّ خداى واحد احد، همه مصاديق «ظلم» به شمار مى‌آيند. وجه مشترک در تمام اين طيف گسترده، «ظلم به نفس» است که هر گناه و معصيتى را در بر مى‌گيرد و ريشه‌ى تمام ظلم‌هاى اجتماعى، اعتقادى، فرهنگى و... است. پرسش اساسى اين است:

فهرست