سخن مدير مسؤول

بسم اللّه‏ الرّحمان الرّحيم
حضرت موسى كليم‏اللّه‏ عليه ‏السلام در گفتارى كوتاه و جامع، خداى تعالى را بدين‏گونه مى‏شناساند:
قال ربّنا الذي أعطى كلّ شيءٍ خلقه ثمّ هدى.^۱
گفت: خداوندگار ما، همان كسى است كه هر شى‏ء را به خلعتِ خلقت مشرّف داشت و براى او رايت هدايت بر افراشت.
تدبّر در اين آيه‏ى كريمه، حقايق فراوانى به ما مى‏فهماند. آن پيامبر بزرگ، دو موهبت بزرگ و بى‏مانند الاهى را به عنوان شناساننده‏ى خداى حكيم، بيان مى‏دارد: خلقت و هدايت.
خلقت و هدايت، دست‏كم در سه مورد با هم اشتراك دارند:
1. به كمك اسباب و وسائط، پديد مى‏آيند و به دست ما مى‏رسند.
2. لطف خداوند متعال، نه تنها در پديدآوردن اين دو موهبت، بلكه در تداوم آن‏ها نيز مشهود است.
3. انسان در لحظه لحظه‏ى حيات خود، به اين تداوم نياز دارد. در بخش اوّل، مى‏توان گفت كه وسائط خلقت هر انسان، پدر ومادر او هستند و واسطه‏ى هدايت وى، پيامبران و امامان عليهم ‏السلام . در باب تداوم نيز مى‏بينيم كه تداوم نعمت خلقت به آب و هوا و غذا و غرايز گوناگون است، در حالى كه نعمت هدايت، به وسيله‏ى تذكّرات معنوى و ارشاد و سرپرستى روحىِ پيامبران و امامان، تداوم مى‏يابد. آن‏گاه با نگاهى ژرف به خود، مى‏يابيم كه ما، به هر دو نعمت نياز داريم، نيازى كه در لحظه لحظه‏ى زندگى ما ديده مى‏شود.

فهرست