سخن مدير مسئول

بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم
در حكمت بلند و خردپسند شيعى، شناخت صحيح از حجّت خدا و پيروى از او تنها راه حفظ انسان از سقوط به ورطه هلاكت و ضلالت معرّفى شده است. در نظرى ابتدايى، مى‏توان ديد كه اين حقيقت، بديهى است؛ امّا معرفت صحيح حجّت خدا چگونه به دست مى‏آيد؟ حكمت الاهى شيعى، خود، راه را به روشنى نشان مى‏دهد: ابتدا بايد خدا را شناخت كه بدون شناخت او، امكان شناخت پيامبرش به دست نمى‏آيد. آن‏گاه بايد به معرفت پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمرسيد كه بدون آن، نمى‏توان به معرفتى صحيح از امام دست يافت. در واقع، پيامبر به عنوان «رسول‏اللّه‏» و امام به عنوان «حجّه‏اللّه‏» با خداى تعالى نسبتى دارند. پس بايد پيامبر و امام را از آن سو شناخت؛ نه از اين سو. ابزارهاى شناخت بشرى بالاستقلال، براى درك مقامات و شئون رسول خدا و حجّت خدا، كارآيى ندارد؛ بدين‏رو، در دعاى مشهور و معتبر «معرفت» چنين مى‏آموزيم كه شناخت رسول و حجّت را همسان شناخت خداى سبحانه، از آفريدگار حكيم بخواهيم: اللّهمَّ عَرِّفْني نَفْسَكَ... اللّهُمَّ عَرِّفْني رَسُولَكَ... اللّهُمَّ عَرِّفْني حُجَّتَكَ...
از مهم‏ترين و برجسته‏ترين نكات در معرفت خداى متعال، تنزيه حضرتش از هرگونه شباهت و سنخيّت با آفريدگان اوست. توحيد شيعى بر مبناى اصل قرآنىِ «لَيس كمثله شيء» هيچ‏گونه مشابهت و مسانختى را بين خدا و خلق، نمى‏پذيرد؛ در عين حال، آفريدگار را معروف فطرىِ آفريدگان مى‏داند كه زبان فطرت تمام آنها به الوهيّت او گوياست. ويژگىِ «عدم مشابهت» ـ كه فطرت الاهى انسانها بدان گواهى مى‏دهدـ خود تعبير ديگرى از توحيد اوست. اين نكته در حالى است كه مردم، همه او را در گرفتاريها، پناهگاه (=مألوه) خود مى‏بينند و به راستى او را از رگ گردن به

فهرست