ظلم، به تعبير امام سجّاد عليه السلام به «محو كتاب خدا» مىانجامد؛ چنان كه حضرتش در آخرين فقرات دعاى آسمانى خود در روز گرامى عرفه، به درگاه الاهى عرضه مىدارد: «ولاتجعلني للظالمين ظهيرا و لا لهم على محو كتابك يدا و نصيرا.» (صحيفه سجّاديّه، دعاى 47) 8. انسانها را روزى در پيش است كه در ظلّ هماى موعود عدالت، گريزِ ديو ظلم را شاهد باشند و در پرتو نور عدل، ظلمتِ همه گونه ظلم و ستم محو گردد؛ به ويژه بزرگترين ظلم كه ظلم به بزرگترين بندگان خداست؛ يعنى پيامبر و خاندانش عليهم السلام .
نيز در آن روز، امام موعود ـ عجّل اللّه تعالى فرجه ـ خيمههايى بر پاى مىدارد و به تعليم قرآن مىپردازد (ارشاد، ج 2، ص 386).
آن امام همام «هواى مردم» را به «هدايت الاهى» بر مىگرداند؛ همانگونه كه پيش از آن، هدايت را به هواى نفس، برگردانده بودند. (نهج البلاغه، خطبه 138) بدين سان، حضرتش كار رسول خاتم را در تعليم كتاب خدا (جمعه (62) / 2) و تبيين آن (نحل (16) / 44) پى مىگيرد ۱ و برگى ديگر در حيات انسان مىگشايد كه ديده بشر مانند آن نديده و گوش او مانند آن را نشنيده است.
و ما ديده به آن بامداد روشن دوختهايم. أليس الصبح بقريب؟ ۲
1.البتّه حضرت خاتم الانبياء صلى الله عليه و آله وسلم در كار تبيين قرآن، با كسانى طرف بود كه در مورد قرآن هيچ گونه آگاهى نداشتند؛ امّا حضرت خاتم الاوصياء عليه السلام با افرادى رويارويى خواهد داشت كه با «تفسير به رأى»، چهرهاى غلط از حقايق قرآن ترسيم كردهاند؛ ولى اصل هر دو كار، يكى است؛ چرا كه «ظهور»، تداوم «بعثت» و تحقّق بخش اهداف آن است.
2.با تشكر از حجّت الاسلام محمّدحسين يوسفى كه نوارهاى دروس ياد شده را در اختيار ما نهادند و نيز سركار خانم فيروزه سبحانى كه در تنظيم نگارشى آن دروس به ما مدد رساندند.