2 ـ شهيد بلخى : ^۱
شنيده ام كه بهشت آن كسى تواند يافتكه آرزو برساند به آرزومندى^۲
تلميحى است به حديث نبوى (ص): مَنْ قَضى لمؤ منٍ حاجةً قضى اللّهُ له حوائجَ كثيرةً أدنا هنّ الجنّةُ^۳ = هركس نياز مؤمنى رابرآورد خداوند، نيازهاى فراوانش را برآورده سازد كه كمترين آن ها، بهشت است.
3 ـ كمال الدين ابوالفتح بُندار رازى : ^۴
از مرگ حذر كردن دو روز روا نيستروزى كه قضا باشد و روزى كه قضا نيست
روزى كه قضا باشد كوشش ندهد سودروزى كه قضا نيست در او مرگ روا نيست^۵
تلميحى است به اين سخن حضرت على عليه السلام : كفى بالأجل حارِسا.^۶ = اجل براى نگاهبانى آدمى كافى است.اين دو بيت نيز از حضرت على عليه السلام منقول است. ^۷
اَيّ يومىّ من الموت اَفِريومَ لايُقْدَرُ أويومَ قُدِرْ
يومَ لايُقْدَرُ لا أرْهَبُهُومِن المقدورِ لاينجى الحَذَرْ
يعنى: كدامين روز از مرگ بگريزم ؟روزى كه مقدّر نگشته يا روزى كه مقدّر گشته؟
روزى كه مرگم مقدّر نباشد از آن نمى هراسم .و روزى كه مرگم مقدّر شده باشد ترس و گريز سودمند نخواهد بود.
4 ـ بُندار رازى:


گر به دل حبّ آل حيدرتهساقى آب حوض كوثرته
ور به دل بغض آل حيدرتهچه كنم من گناه مادرته
تا تاج ولايت على بر سرمىهر روز ز روز پيشتر خوشترمى
شكرانه اين كه مير دين حيدرمىاز فضل خدا و منّت مادرمى^۸
روايات فراوانى از معصومين عليهم السلام نقل شده كه: دوستى اهل بيت نشانه طيب ولادت و دشمنى اهل بيت، نشانه خُبث ولادت است . ^۹ 5 ـ رودكى سمرقندى : ^۱۰
شادزى باسياه چشمان شادكه جهان نيست جز فسانه و باد^۱۱
همين مضمون در شعر ابوطيّب مُصعبى ^۱۲ آمده است:


جهانا همانا فسوسى وبازىكه بركس نپايى و باكس نسازى^۱۳
تلميحى است به آيه: و ما الحياةُ الدنيا اِلاّ لعِبٌ و لَهوٌ (انعام، 32) = دنيا جز بازيچه و هوسرانى، هيچ نيست. اين بيت نيز منسوب به حضرت على عليه السلام است:


اِنّما الدنيا كظلٍّ زائلٍأوكضيفٍ باتَ ليلاً فَارْتَحَلْ^۱۴
دنيا به سان سايه اى است زوال پذير؛ يا همچو ميهمانى است كه شبانگاه در جايى مانده و سپس كوچيده است.
6 ـ رودكى:


زمانه گفت مرا خشم خويش دار نگاهكرا زبان نه به بند است پاى در بند است
^۱۵ = نجات انسان با ايمان به واسطه حفظ زبان اوست.
7 ـ رودكى:
اين جهان پاك خواب كردار استآن شناسد كه دلْش بيدار است
^۱۶ = دنيا خواب و رؤيا است.
8 ـ رودكى:


به سراى سپنج مهمان را دل نهادن هميشگى نه رواست
زير خاك اندرونت بايد خفتگرچه اكنونت خواب بر ديباست
باكسان بودنت چه سود كندكه به گور اندرون شدن تنهاست^۱۷
تلميح است به حديث: ايهاالناسُ! إنّ مَن فى الدنيا ضيفٌ، و مافى أيديهم عاريةٌ، واِنّ الضيفَ مرتَحِلٌ والعاريةُ مردودةٌ^۱۸ = اى مردم! آدميان در دنيا ميهمانند، و آنچه دارند امانت است؛ ميهمان رفتنى است وامانت، ستدنى.
9 ـ رودكى:


به روز نيك كسان گفت تا تو غم نخورىبساكسا كه به روز تو آرزومند است^۱۹
10 ـ رودكى:


اندر بلاى سخت پديد آرندفضل وبزرگ مردى و سالارى^۲۰
اشارتى است ترجمه گونه به اين سخن مولا على عليه السلام : فى تَقلّبِ الاَ حوالِ علم جواهر الرجالِ^۲۱ = در دگرگونى احوال، جوهر آدميان پديدار مى گردد.
11 ـ ابو شكور بلخى: ^۲۲
از دور به ديدار تو اندر نگرستممجروح شد آن چهره پر حُسن و ملاحت
وز غمزه تو خسته شد آزرده دل منوين حكم قضائى ست جراحت به جراحت^۲۳
آخرين مصراع تلميح است به آيه: والجروح قَصاصٌ (مائده، 45) = هر جراحتى را قصاصى است.
12 ـ از ابيات منسوب به آفرين نامه ابوشكور بلخى:


گشاده شود كار چون سخت بستكدامين بلند است نابوده پست
از اندوه شادى دهد آسمانفراخى زتنگى بود بى گمان
^۲۴ = آنگاه كه سختى به نهايت رسد، گشايش حاصل آيد، و آنگاه كه حلقه هاى بلاتنگ شوند، آسايش رسد.