مشاور موسى بود و نيز در زمان غيبت موسى، جانشين وى به حساب مى آمد. ^۱ اما ابن تيميه مى گويد: «در اين حديث، هيچ مزيّتى براى على نيست و در آن اشاره اى به استخلاف و جانشينى نشده، پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم وسلم فقط خواسته بگويد كه با على اُنس دارد، و منظور ديگرى نداشته است.» ^۲ نمونه دوم : پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم به على عليه السلام فرمود: «انتَ مِنّى و اَنَا منكَ» ابن تيميه مى گويد: «در اين حديث، مزيّتى براى على نيست و مراد پيامبر، اُخوّت دينى بوده است و در اين امر، همه مسلمانان مشتركند». ^۳ پاسخ اين سخن، در همين حديث است: «اِنه منّى و اَنَا منه، و هُو وليُّكُمْ بعدى»^۴ بديهى است كه اين ولايت، به معناى سرپرستى است كه به يك نفر اختصاص دارد، نه همه مسلمانان.
نمونه سوم : در احاديث مربوط به آيه تطهير، ابن تيميه مى گويد: «اراده خداوند مبنى بر تطهير، دليل بر انجام آن نيست، بلكه تنها امر به اين عمل كرده است، نه اينكه خبر از وقوع آن داده باشد» ^۵ نمونه چهارم : احاديثِ مربوط به آيه مباهله را اكثر تفاسير نقل كرده اند. زمخشرى اعتراف كرده كه در اين حديث، دليل قوى بر اثبات فضيلت اصحاب كساء است. ^۶ مسلم و ترمذى نيز ـ كه از صاحبان صحاح ستّه اند ـ اين ماجرا را نقل كرده اند، ^۷ ولى ابن تيميه مى نويسد: «پيامبر اين چهار نفر را دعوت نكرد تا فضيلتى براى آن ها ثابت