با خانواده اش به دمشق گريخت. پدرش در دمشق ـ تا سال 682 كه از دنيا رفت ـ صاحب كرسى و منبر بود. پس از آن ابن تيميه، سخنان شگفت و جنجال انگيز مى گفت. به همين سبب بارها علماى اهل سنت با او گفتگو مى كردند و او به زندان مى افتاد. حتّى در سفرى كه در 44 سالگى به مصر داشت، اين صحنه ها تكرار شد و بالاخره در سنّ 67 سالگى در آخرين زندان خود، به دليل بيمارى درگذشت (20 ذيقعده 728).
ابن تيميه، نزد پدر خود، احمد مقدسى (متوفى 688)، سيف الدين حنبلى (م 669)، عبدالرحمن حنبلى (م 682)، ام العرب دختر ابن عساكـر مورّخ (م 683)، زينب بنت مكّى (م 688)، و جمعـى ديگـر درس آموخت. افـرادى چون ابن قيّم جـوزى (م 751)، ابن عبدالهادى (م 744)، ابن كثير دمشقى (م 774)، ابن عبدالهادى (م 744)، ابن كثير دمشقى (م 774)، را از شاگردان او دانسته اند. علاوه بر آثارى در فقه و تفسير و عقايد ـ به شيوه خاصّ خود ـ چند رساله در ردّ منطقييّن، فلاسفه، صوفيه و غير آنها نوشت.
از مشهورترين كتابهاى او «منهاج السنّة النبوية» است كه در ردّ «منهاج الكرامة» علامه حلّى نگاشت.

2 ـ ديدگاه ها درباره ابن تيميه

ديدگاه ها درباره ابن تيميه، بسيار تفاوت دارد. برخى او را بسيار ستوده اند. تا آنجا كه چند تن از شاگردانش كتابهايى در مدح او نوشته اند، همچون كتاب «العقودالدرية فى مناقب ابن تيميه» نوشته ابن عبدالهادى و قصيده نونيه ابن قيّم در نكوهش مخالفان استادش. همچنين ابوالحسن ندوى جلد دوم از مجموعه چهار جلدى كتاب خود «رجال الفكر و الدعوة» را به ابن تيميه و مدايح او اختصاص داده است.
در برابر اينان، عده بسيارى از دانشمندان شيعه و سنّى، روش و منش علمى او را نكوهيده و اعتراض هاى جدّى به وى دارند.
برخى از آنان كتاب هاى جداگانه در ردّ ابن تيميه نوشته و عده اى ضمن تاليفات خود، عليه او مطالبى نوشته اند. ما از گفته ها و نوشته هاى دانشمندان شيعه صرف نظر مى كنيم، و چند نمونه از دانشمندان اهل سنت مى آوريم.