صحاح ستّه و مسند احمد نيامده اند. از اين كلام، برداشت مى شود كه وى تنها احاديثى را قبول دارد كه در اين كتب ـ خصوصا در صحيح بخارى و مسلم ـ وجود دارند. ^۱ ولى با كمال تعجب در بسيارى موارد مشاهده مى شود كه اولاً خودش به كتب غير مشهور استناد كرده و در مقابل علامه حلى از آنها روايت نقل مى كند ^۲ ، ثانيا احاديث فضائل اهل بيت عليهماالسلام در صحاح ستّه و مسند احمد آمده اند، ولى او آنها را ردّ مى كند.
نمونه اول : ذيل حديث پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم كه فرموده: «هر كس مرا و حسن و حسين را و پدر و مادر اين دو را دوست بدارد، در روز قيامت با من و در درجه من است»، ابن تيميه مى گويد: «به فرض كه احمد حنبل اين حديث را نقل كرده باشد، صرفِ روايت او باعث نمى شود كه حديث صحيح باشد و عمل به آن واجب شود، زيرا او هم احاديث ضعيف بسيارى را نقل كرده است» ^۳ نمونه دوم : آنجا كه سخن از حديث بسيار معروف «انا مدينة العلم و علىّ بابها» مى رسد، با دلائل بسيار سخيف آن را رد كرده و مى گويد: «اين حديث بسيار ضعيف و سست است، اگر چه ترمذى نقل كرده است» ^۴ نمونه سوم : ابن تيميه، حديث معروف «طير» راجعلى و دروغ مى شمارد و مى گويد: همه اهل علم و حديث شناسان مى دانند كه اين روايت، دروغ است. ^۵ در حالى كه محقق كتاب منهاج السنة، حديث را از ترمذى صاحب يكى از صحاح ستّه و نيز از حاكم نيشابورى محدثِ بزرگ اهل سنّت نقل مى كند. ^۶ عجيب تر اينكه بعضى از احاديث معروف را به شدت انكار كرده و وجود آنها را در صحاح ردّ مى كند، با اينكه صاحبان صحاح آورده اند.
پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم در حديث معروفى در مورد ابوذر فرمودند: «آسمان سايه نيفكنده و زمين در برنگرفته شخصى را كه راستگوتر از ابوذر باشد». اما ابن تيميه در باره اين