حديث شناسان دروغ است، زيرا به اتفاق اهل علم همه اين سوره مكّى است.» ^۱ البته ابن تيميه براى اين اجماع، مدركى ارائه نكرده است. بعلاوه، حتّى مفسرانى كه سوره شورى را مكّى دانسته اند، چهار آيه از آن را مدنى مى دانند كه شروع آنها همين آيه مودت است. ^۲ علامه امينى مى نويسد: اى كاش اين مرد، بعضى از اجماع كنندگان را براى ما معرفى مى كرد يا حداقل يكى از كتاب هاى مربوطه را نام مى برد.
ايشان سپس 45 نفر از حفاظ و مفسّران را نام مى برد كه برخلاف اجماع ادّعا شده از سوى ابن تيميه، آيه مودت را در شأن على و فاطمه و حسنين عليهماالسلامدانسته اند. ^۳
نمونه دوم : ابن تيميه در مورد آيات سوره هل اتى، مى گويد: «او (يعنى علامه حلّى) دروغ هايى نقل كرده كه دلالت بر نادانى اش دارد مثل آنكه مى گويد: هل اتى در باره اهل بيت است» و حال آنكه اين سوره، به اتفاق اهل علم، مكّى است و ازدواج على و فاطمه در مدينه صورت گرفت، و دروغ بودن اين داستان ـ يعنى بخشيدن به فقير و يتيم و اسير ـ از مطالبى است كه بر هيچ كس مخفى نيست.» ^۴ اين در حالى است كه مدنى بودنِ سوره هل اَتى بر هيچ كس مخفى نيست و حتى افراد قليلى كه سوره را مكّى شمرده اند، تصريح كرده اند كه آيات مربوط به اِطعامِ فقير و يتيم و اسير، مدنى است، ^۵ بعلاوه، علامه امينى ضمن آوردن شأن نزول آيات سوره هل اتى از كتب اهل سنت، 34 نفر از علما و حفاظ بزرگ عامه را برشمرده، كه با عبارات گوناگون، به اطعام مسكين و يتيم و اسير توسط خاندان پيامبر تصريح كرده اند. ^۶

روش ششم : حذف بخشى از حديث به ميل خود

گاه ابن تيميه در برخورد با احاديث، كُلّ روايت را مى شناسد، ولى تنها قسمتى از آن