رسد به همه آنها، پس آيا مجوّزى براى خيال واهىِ ابن تيميه مى يابيد كه مى گويد حديث از ساخته هاى شيعه است؟ آيا در اين 23 مورد كه من ذكر كردم حتى يك نفر شيعه وجود داشت؟ آيا طبق ادعاى ابن تيميه، اهل سنّت چنين مطلبى را قبول مى كنند كه جعليات شيعه در كتاب هاى مهم آنان راه يافته باشد؟!» ^۱ سپس علامه امينى، بحث مفصّلى در اثبات حديث سدّ ابواب و ردّ حديث جعلى «خوخه» در فضيلت ابوبكر مى آورد. ^۲

روش دهم : نسبت هاى نادرست و دروغ دادن به كتاب هاى معروف و نويسندگان مشهور

ابن تيميه از اين روش، بسيار استفاده مى كند تا خود را محق جلوه دهد. وى به مفسران و محدثان به دروغ، نسبت مى دهد كه فلان حديث را دروغ شمرده اند يا فلان حديث را صحيح دانسته اند.
نمونه اول : حاكم نيشابورى حديث مشهور طير را روايت كرده و آن را طبق مبانى بخارى و مسلم، «صحيح» شمرده است. ^۳ امّا ابن تيميه مى گويد: «حديث طير از احاديث دروغ و جعلى است و همه اهل علم اين را مى دانند. از حاكم هم پرسيدند حديث طير چگونه است؟ گفت صحيح نيست.» ^۴ موضع حاكم نيشابورى در صحيح دانستنِ حديث فوق بديهى است و حتّى محقق كتاب، يادآور مى شود كه حاكم، حديث را «صحيح» شمرده است. ^۵ كُثيرى مى نويسد: «ابن تيميه گفته كه حديث طير، دروغ و جعلى است و هيچ كس از اهل علم نقل نكرده است امّا وقتى به اهل علم مراجعه مى كنيم، مى بينيم هم ترمذى و هم نسائى از صاحبان صحاح، آن را نقل كرده اند و حاكم نيشابورى آن را صحيح دانسته و