كه اين دو، توافق ندارند. در اين مطلب بايد تأمّل كرد.
به علاوه، توثيق حسنبن مالك اشعرى ـ بلكه اصل وجود او ـ معلوم نيست. و اين نكته كه حسن (مكبّر) را بر حسين (مصغّر) ترجيح دادهاند ـ به تبعيت از شيخ طوسى ـ نبايد چنين باشد. از كلامشان بر مىآيد كه به آنچه بيان كرديم، دست نيافتهاند؛ مگر سند روايت تهذيب كه ميرداماد به آن دست يافته و بر اساس آن گفته كه او از احمدبن هلال روايت كرده و حسين قطعى از او روايت كرده است.
علاوه بر اين، من تا كنون، به روايتى دست نيافتهام كه او از امام عسكرى ـ صلوات اللّه عليه ـ نقل كرده باشد؛ گر چه شيخ طوسى از او ياد كرده است.
سيزدهم ـ حسينبن حسن
تعداد روايات: هفده حديث.
معرّفى: مصنّف در يك حديث، به جز نام او و نام پدرش هيچ نگفته است. در دو حديث او را با صفت «هاشمى»، در سه روايت: به صفت «حسينى»، و در يك حديث با صفت «علوى» وصف مىكند. پس مىتوان گفت كه نسب او به امام سجاد عليه السلام مىرسد. از روايات او بر مىآيد كه به سيره و اخبار، عالم بوده است.
مشايخ: ابراهيمبن اسحاق احمر، صالحبن ابىحماد، محمّدبن زكريا غلابى بصرى، ابىالطيّب مثنى.
توضيح: وى يكى از دلالتهاى (معجزات) ناحيه مقدّسه را نقل كرده؛ به گونهاى كه از آن برمىآيد كه از برخى از آنچه به وكلاء مىرسيد، اطّلاع داشته است. و گويى همان كسى است كه شيخ طوسى در باب «لم» (از كتاب رجال شيخ طوسى) ياد كرده و گفته: «حسينبن حسن حسينى اسود، فاضل، كه كنيه او ابوعبداللّه رازى است.»
طبقه رجالى: طبقه هشتم.
