محمّد كوفى (6 حديث)، حسنبن حسين (2 حديث)، حسنبن عيسى عريضى (2 حديث)، سعدبن عبداللّه (1 حديث)، سهلبن زياد (164 حديث)، صالحبن ابىحمّاد (55 حديث)، عبداللّهبن اسحاق علوى (8 حديث)، علىبن حسن، علىبن عباس (8 حديث)، محمّدبن احمدبن ابىمحمود خراسانى، محمّدبن احمد قلانسى (3 حديث)، محمّدبن عيسى (2 حديث)، ابن جمهور (14 حديث). علاوه بر اينها، از بيست تن ديگر، دلالتهايى بر ناحيه مقدسه را ـ كه خود ديدهاند ـ روايت كرده است.
توضيح: روايت او از ابراهيمبن اسحاق نهاوندى، احتمال مىرود؛ چرا كه مصنّف، علىبن محمّد را ـ كه از او روايت كرده ـ در هفت سند، به طور مطلق آورده و اين اطلاق در كلام او به علّان كلينى بر مىگردد.
راويان: (غير از مصنّف): جعفربن محمّدبن قولويه كه يكى از «عدّة من أصحابنا»ى سهلبن زياد است.
تعداد روايات: حدود پانصد حديث (به جز آنچه از طريق عدّة است).
بيست و پنجم ـ علىّبن محمّدبن عبداللّهبن عمران حنانى، ابوالحسن قمى برقى
معرّفى: پدرش محمّدبن عبداللّه، كنيه ابوعبداللّه داشت كه نزد غير عربها، «ماجيلويه» خوانده مىشد. جدّش عبداللّهبن عمران، كنيه ابوالقاسم داشت كه ايرانيها او را «بندار» مىخواندند. محمّدبن عبداللّه، داماد احمدبن محمّدبن خالد برقى بود كه دختر او را به همسرى داشت؛ پس علىّبن محمّد، نوه دخترى احمد برقى بود.
مشايخ: ابراهيم بن اسحاق نهاوندى (26 حديث)، جدّ مادرى او احمدبن ابىعبداللّه برقى (103 حديث)، پدرش محمّدبن عبداللّه ماجيلويه (10 حديث)، محمّدبن عيسى، سيّارى.
راويان (غير از مصنّف): فرزندش محمّدبن على.
