پس، بعد از به دست گرفتن مشعل عقل، وارد دنياى وحى مى‏شويم و به فريادهاى مكرّر قرآن و احاديث، درباره اهميّت تعقّل و تفكّر (يك ساعت آن بهتر از يكسال عبادت است)، لبّيك مى‏گوييم و به بهره‏گيرى صحيح و خاطر جمع، از معارف وحيانى مى‏پردازيم و مى‏گوييم: الحمدللّه‏ الذي هدانا لهذا....
بنابراين، پس از قطع عقلى به ضرورت پيروى از عقل، با قرآن و حديث كار داريم. در اينجا مقصود بحثى مختصر درباره اهمّيّت حديث و شناخت اسلام است. بنابر آنچه گفتيم، شناخت اسلام، روى سه پايه استوار است: عقل (1)، قرآن (2)، حديث (3).
بزرگان اسلام، از اهل سنّت و شيعه، درباره حديث و علوم متعلّق به حديث، و اسناد و متون (و حتّى غريب الحديث)، زحمات فراوان كشيده‏اند. اصطلاحات حديثى را به بيش از 30 اصطلاح، رسانده‏اند كه هر كدام در جاى خود، براى معرفة الحديث اهمّيّت خاصّى دارد. و شما مى‏دانيد كه شايد يك حكم از احكام الاهى نباشد كه در قرآن كريم به طور تفصيل، بيان شده باشد و مردم در زمان رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم هر شرحى را كه درباره احكام يا معارف مى‏خواستند، از رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلممى‏پرسيده‏اند. طبق روايات و احاديث نبوى، از جمله، حديث فوق متواترِ «ثَقَلين» پس از پيامبر اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم مرجع امّت على و ائمّه اولاد على عليهم ‏السلام هستند. قرآن كريم نيز در موارد جهل، امّت را به «اهل ذكر» (فاسألوا أهلَ الذِّكر) رجوع داده است و اين اهلُ الذّكر ـ عقلاً و نقلاً ـ ائمّه اهل بيت‏اند. زيرا ديگر علماى اسلام، در همه رشته‏ها، اختلاف نظر دارند. اگر قرآن به آنان ارجاع داده بود، اين اختلافها وارد قرآن كريم مى‏شد؛ حال آنكه قرآن كتابى است كه: «لاريب فيه و لا اختلاف».
پس مى‏بينيد كه نياز به حديث، يك ضرورت است در اسلام. در كجاى قرآن كريم آمده است كه نماز صبح دو ركعت است و طواف كعبه هفت شوط؟ همه احكام بايد از احاديث معتبر نبوى و اوصيايى استخراج شود، تا مسلمانان بتوانند به