كه از نظر سند، صحيح و فوق متواتر و از نظر دلالت هم كاملاً كافى و وافى مى‏باشند. ^۱
در تأييد گفتار ياد شده، به آيه شريفه ما ينطق عن الهوى * إن هو إلّا وحىٌ يوحى (نجم (53) 3 ـ 4) و آيه شريفه ما آتاكُم الرسول فخُذُوه و ما نهاكم عنه فانتَهوا (حشر (59)/ 7) توجّه شود. مستفاد از اين آيه‏هاى شريف، اين است كه كلام و سخن پيامبر اسلام صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم و همچنين گفتار آن بزرگوارانى كه مى‏فرمايند: لَو قُلْنا بِرأينا و هوانا إذا لَهَلَكنا و لكنّها آثار من رسول اللّه‏ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم نَتَوارَثُها كما يَتَوارثُ هؤلاءِ ذهَبَهُمْ و فِضَّتَهُمْ (بصائر الدرجات 299 ـ 301، حدود 12 حديث) همه، متّخذ از وحى آسمانى و همانند خود قرآن مجيد، واجب الاتبّاع‏اند.
از طرفى، مى‏بينيم كه حتّى مهم‏ترين مسائل دينى، همانند: نماز، روزه، حجّ، زكات، و جهاد و ساير مطالب اسلامى، فقط كلّيّاتى از آنها در قرآن مجيد آمده و بر طبق حديث ثقلين و حديث أنا مدينة العلم و ساير احاديث معتبر و مقدّم‏تر از همه، حتّى بر طبق آيات شريفه مذكوره، جايگاه حديث و در رأس كتابهاى حديثى، جايگاه كافى شريف، مشخّص مى‏گردد كه متمّم و مبيّن احكام دين است. اين كتاب اسرائيليّات و مطالبى كه با روح قرآن و دين هم‏خوانى نداشته و به وسيله كعب الاحبارهاى يهودى متظاهر به اسلام، و تميم دارى‏هاى مسيحى متظاهر به