است و بسيارى از عوامل از هم پاشيدگى خانواده ها نيز به نبودن و يا كمى محبت باز مى گردد.
2 . اخلاق نيكو
پس از محبت كه حل كننده بسيارى از مشكلات و مسائل خانواده است ، خوشخويى و مهارت هاى ارتباطى ، مهمترين عامل استوارى خانواده به شمار مى رود . خانواده يك اجتماع هر چند كوچك و كم تعداد است و دوام و قوام آن ، بستگى تام به رعايت آداب معاشرت دارد.
قرآن با پيام « وَعَاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ »۱ اصل كلى معاشرت نيكو را فراز آورده است و در پى آن ، معصومان عليهم السلام نمونه هايى را برشمرده اند. به طور كلى مى توان تمام اخلاق و رفتار شايسته اعضاى خانواده را در قوام يافتن و پايدارى درازمدت ازدواج ، مؤثر دانست. در اين ترديدى نيست كه خوشخويى ، خوش رفتارى ، خوش بينى ، مدارا ، احسان و لطف و بزرگداشت همسران و فرزندان و احترام به يكديگر محبت ميان آنان را حفظ مى كند و آن را قوت مى بخشد و حتى موجب علاقه و محبت ديگران مى شود. چه كسى انسان خوش رفتار ، مؤدب ، خدوم ، كمك كار ، شوخ ، رفيق و همراه را دوست ندارد؟! بر اين اساس ، معصومان عليهم السلام دستورات متعددى براى تعامل نيكوى دو همسر با هم داده اند كه در كتاب هاى حديثى آمده است . گفتنى است در صورت خوشخو نبودن يكى از طرفين ، اسلام به صبر و تغافل در برابر آن فرمان داده و معاشرت نيكو را تحمل در برابر چنين همسرى خوانده و آن را لازمه حفظ محبت در كانون خانواده دانسته است. هر چند اين تحمل نيز مرز و حدّ شرعى دارد و آنجا كه لازم باشد مرد بايد غيرت ورزد و زن وظيفه امر به معروف و نهى از منكر خود را به انجام رساند.
اين نكته را نيز فراموش نكنيم كه امامان عليهم السلام رهنمودهاى عملى متعددى براى تحقق معاشرت نيكو پيشنهاد داده اند ، مانند سوغات آوردن از سفر ، هم غذا شدن با خانواده به جاى دوستان و همكاران ، مطابق ميل خانواده غذا خوردن و كمك به يكديگر ، به ويژه
