و با آگاه كردن برادان دينى اش ، علقه ها و علاقه ها را تحكيم بخشد و محبت را در روابط اجتماعى تزريق كند. در حديثى كه راوى اش امام صادق عليه السلام و گوينده اش حضرت رسول اكرم صلى الله عليه و آله مى باشد ، اين تكليف اخلاقى بر عهده هر مسلمانى كه قصد سفر دارد ، گذاشته شده است :
حقّ على المسلم إذا أراد سفراً أن يعلِم إخوانه، و حقّ على إخوانه إذا قدم أن يأتوه ؛۱بر گردن هر مسلمان است كه هنگام سفر، برادرانش را آگاه كند و سزاوار است كه آنها نيز هنگام بازگشت او به ديدارش بيايند.
اين دستور زيباى اخلاقى كه رابطه دو سويه را ايجاد مى كند ، اثراتى سودمند نيز براى خانواده و بستگان و بازماندگان زائر دارد؛ زيرا دستور اخلاقى ديگرى ، اين را تكميل مى كند و سوى ديگر رابطه را استوار مى سازد. امام زين العابدين عليه السلام به برادران دينى و مؤمن زائر مى فرمايد:
مَن خَلَفَ حاجّاً فى أهله و ماله، كان له كأجره، حتّى كأنّه يستلم الأحجار ؛۲هر كس جاى خالى حج گزار را در خانواده و دارايى اش پر كند، اجرى مانند او دارد، تا آنجا كه گويى سنگ هاى كعبه را لمس مى كند.
گشاده دستى
جود و سخاوت ، از صفات مورد علاقه و سفارش خداوند است. در موقعيت هاى خاصى ، از جمله سير و سفر اين سفارش تأكيد شده است. زياد برداشتن توشه نيكو و فراوان ، بذل و بخشش آن به همسفران ، از مروّت و شرف و جوانمردى شمرده شده است. ۳ حج ، علاوه بر اين كه خود يك سفر است و مشمول اين قانون و دستور كلى اخلاقى قرار مى گيرد ، ويژگى ديگرى نيز دارد كه سبب تأكيد بر گشاده دستى در طول سفر و اعمال آن است. هزينه حج ، بيش از صدقه و بيش از قرض و هركار نيك ديگرى ، پاداش دارد واجر
