>

245
نسيم حديث

اگر به اين نكته توجه كنيم كه اجر اخروى و يا پاداش آن سراى جاويد ، بس فراخناك است و به هيچ روى قابل سنجش با زحمات و سختى هاى چند روزه و زودگذر دنيا نيست و تنها شرط نيل به آن را تحمل و صبر ببينيم ، به آسانى ، مصيبت را مى پذيريم ، به ويژه اگر به اين نكته واقف باشيم كه در هرچه خداوند براى بنده مؤمنش بخواهد ، خيرى نهفته است؛ چه عافيتش بخشد و چه به مصيبتش گرفتار كند. ۱ خدا ، خود ، اين نكته را فرموده است :
عبدى المؤمن لا أصرفه فى شى ء إلّا جعلته خيراً له؛۲بنده مؤمنم را به جايى و حالى درنياورم، جز آن كه آن را برايش خير قرار مى دهم.

ب - كفّاره گناه

ما در مسير زندگى خود ، از باتلاق معصيت مى گذريم و جان پاك و نهاد بى آلايش خود را آلوده مى كنيم ، اما مقصد نهايى بشريت ، بهشت قرب الهى است و تنها پاكان را حق ورود به آن است. اگر جان خود را از حمّام بلا و گرمابه رنج عبور ندهيم ، اجازه ورود نمى يابيم. مصيبت و بلا ، حمام روح ما هستند و براى شست و شوى جان ما ساخته شده اند. فراهم آوردن امكانات و زمينه اين جان شستن ، تكريم بنده و نه اهانت به اوست. اين ، همان معناى گفته امام صادق عليه السلام به يونس به يعقوب است:
أى يونس ! إنّ المؤمن أكرم على اللّه تعالى من أن يمرّ عليه أربعون لا يمحّص فيها ذنوبه، و لو بغمٍّ يصيبه لا يدرى ما و جهه؛۳اى يونس! مؤمن نزد خدا بزرگوارتر از آن است كه چهل روز بگذرد و گناهانش را پاك نسازد. هرچند با اندوهى ناشناخته باشد.
بر اين اساس ، آيه «وَ مَآ أَصَـبَكُم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ»۴ ، هر مصيبتى كه به شما رسد ، به خاطر دست آوردهاى خودتان است ، براى ما گنهكاران آيه اى سخت ، اما

1.ر. ك : مشكاة الأنوار ، ص ۵۲۱ و ۵۲۰.

2.الكافى ، ج ۲ ، ص ۶۱ و ۶۲.

3.بحار الأنوار ، ج ۸۱ ، ص ۱۹۱ ، ح ۴۹.

4.سوره شورى ، آيه ۳۰.


نسيم حديث
244

ببريم. تفسير انسان از زندگى ، مرگ ، مصيبت و رنج ، همه بر مقاومت او در برابر فشارهاى روانى حاصل از مصيبت ، مؤثر است و اگر اين شناخت و نگرش ، پيش از مصيبت ، در درون ذهن فرد جاى گيرد و پيش از توليد فشار ، بتواند نقش خود را در جلوگيرى از تنيدگى شخص ايفا كند ، به بهترين حالت رسيده ايم ، اما اين بدان معنا نيست كه نتوان آنها را پس از مصيبت به فرد مصيبت ديده ارائه داد. مى توان پس از فروكش كردن التهاب حاصل از مصيبت و گذشت مرحله هاى پيشين ، به تدريج ، نگرش به مصيبت را تصحيح كرد. ما مى توانيم بر اساس روايات ، مصيبت را سودمند بدانيم و آن را با شرايطى ، يارى گر انسان بخوانيم.

1 . سودمند ديدن مصيبت

الف - اجر

بر اساس روايات ، هر مصيبت وارد آمده بر فرد ، پاداشى در پى خود دارد كه شرط دستيابى به آن ، صبر و تحمّل است و بى تابى نكردن. تعبير زيباى امام على عليه السلام از كليد بودن مصيبت براى اجر و پاداش ۱ ، نشان دهنده اين اندوخته الهى است و هرچه مصيبت بزرگ تر ، پاداش آن سترگ تر :
كلّما كانت البلوى و الاختبار أعظم، كانت المثوبة و الجزاء أجزل؛هرچه بليّه و آزمون بزرگ تر باشد، پاداش و اجر، سنگين تر است.
اين پاداش چنان بزرگ است كه امام صادق عليه السلام در پاسخ به يكى از اصحاب بزرگ خود ، عبداللّه ابن ابى يعفور ـ كه از دردهاى مزمن خويش شكوه كرده بود ـ ، چنين فرمود:
يا عبد اللّه ! لو يعلم المؤمن ما له من الأجر فى المصائب، لتمنّى أنّه قرّض بالمقاريض؛۲اى عبداللّه ! اگر مؤمن مى دانست كه چه اجرى در مصيبت ها مى برد، آرزو مى كرد كه با قيچى، تكّه تكّه شود.

1.ر. ك : غرر الحكم ، ح ۴۰۰.

2.الكافى ، ج ۲ ، ص ۲۵۵ ، ح ۱۵.

  • نام منبع :
    نسيم حديث
تعداد بازدید : 64414
صفحه از 369
پرینت  ارسال به