ياد خدا، صيقل سينه ها و آرامش دل هاست.
نكته مهم در اينجا ، نحوه ذكر و چگونگى يادْكرد خداست. خواندن اوراد و اذكار زبانى تنها يكى از اين راه هاست و راه ديگرش ، اعمال صالحه و طاعت هاى الهى است كه برترين آنها ، نماز است. نماز ، پناهگاه هميشگى پيامبران ، امامان و پيشوايان دينى ما بوده است. حذيفه ، يكى از اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله مى گويد :
كان النبىّ إذا حزبه أمر صلّى؛۱هرگاه پيش آمد مهم و يا غمبارى براى پيامبر رخ مى داد، نماز مى خواند.
و امام على عليه السلام هرگاه از چيزى انديشناك مى شد ، به نمازْ پناه مى برد و سپس اين آيه را تلاوت مى كرد :
استعينوا بالصبر و الصلاة۲؛۳از شكيبايى و نماز، يارى جوييد.
و امام صادق عليه السلام اين را به همه امت توصيه مى كرد و چنين مى فرمود :
ما يمنع أحدكم إذا دخل عليه غمٌّ من غموم الدنيا أن يتوضّأ ثمّ يدخل مسجده و يركع ركعتين فيدعو اللّه فيهما، أما سمعت اللّه يقول:«اسْتَعِينُواْ بِالصَّبْرِ وَ الصَّلَوةِ»؛۴چه چيز مانع آن مى گردد كه هرگاه بر يكى از شما، اندوهى از اندوه هاى دنيا رسيد، وضو بگيرد، سپس به مسجد برود و دو ركعت نماز بگزارد و خدا را در آن بخواند؟ آيا نشنيده اى كه خداوند مى گويد: «و از شكيبايى و نماز يارى بجوييد».
3 . نترسيدن
ترس ، از عوامل مهم اضطراب است. موقعيت هاى هراس انگيز زندگى ، ما را مضطرب مى كند و آرامش ما را از ميان مى برد و ما را به جاى رويارويى با مشكل و حادثه ناگوارِ پيش آمده ، به فرار از آن فرا مى خواند. ترس ، قدرت تصميم گيرى را در ما كاهش مى دهد و افزون بر تأثيرات جسمى همچون ، تپش قلب و عرق سرد ، روح و اراده ما را نيز سست
