مالى كه در لحظه اى به تصادفى گرفتار آيد و جمالى كه در شبى و با تبى رخت بربندد و قدرت و جاه و مقامى كه با خطابى بيايد و با عتابى برود ، كجا و لذّت فردوس و مستى پرديس كجا!.
امام على عليه السلام در اينجا نيز يگانه خطيب بليغ ميدان است. او كه آن سوتر را ديده و خود به آنجا رسيده است ، مى فرمايد:
نال المنى من عمل لدار البقاء؛^۱آن كسى كه براى سراى جاويد كوشيد، به آرزوى (خويش) رسيد.و من جعل كلّ همّه لآخرته ظفر بالمأمول؛^۲آن كه همه همّتش را براى آخرت خويش قرار داد، به آرزويش دست يافت.

2 . عوامل دستيابى به آرزوها

حسن نيّت

امام على عليه السلام مى فرمايد:
جميل النيّة سببٌ لبلوغ الاُمنيّة؛^۳حسن نيّت، موجب رسيدن به آرزوست.
اگر انسانى ، خالصانه و از سر نيكى ، در پى چيزى روان باشد ، بدان مى رسد؛ زيرا قصد و نيّت زيبا ، انسان را به زيبايى مى رساند و عزم نيكو ، انسان را با هستى و خلقت زيبا و نيكو ، هماهنگ مى سازد و اين هماهنگى ، با خواست الهى كه در خلقت و طبيعت به امانت نهاده شده ، موانع و ناهموارى هاى راه را برمى كند و به كنار مى نهد. هستى ، بر نيكى استوار است و انسان ، بر آن گام مى نهد. سازواره هماهنگ هستى ، نيكى مى نوازد و هر آوايى جز نيكى ، محكوم به انفراد و تنهايى و ناهمگونى مى گردد و تنها خود را افشا مى كند. پس بياييد ساز نيكى را كوك كنيم و نيك بنوازيم و نيك بنگريم و نيك بخواهيم.

هميشگى انسان ، پيوستن به ماندگار و گسستن از ناپايدار ، اتصال به حقيقت ، زيبايى و محبّت و در اوج بودن ، براى ابديّت و اين همه ، در نزد هستى بخش ازل ، يافت مى شود.
من رغب فيما عند اللّه بلغ آماله؛^۱آن كسى كه به آنچه نزد خداست دل بندد به آرزوهايش مى رسد.و من أمّل غير اللّه سبحانه، أكذب آماله؛^۲كسى كه به جز خدا دل بندد، به آرزوهايش نخواهد رسيد.
آن كس كه به پاداش زيباى الهى چشم دوزد ، به حرمان از آرمان و آرزويش گرفتار نخواهد شد. ^۳
و نكته اين جاست كه اين آرزو ، برترين آرزوست؛ فراتر ، دورتر و بالاتر از همه آرزوهاى انسان؛ چه ، اوست صاحب همه آرزوها و حقيقت بخش تمامى آنها و هر كس آرزويش ، رسيدن به اين قلّه زيباى سراسر وجود باشد ، به دست نيافتنى ترين آرزو ، نزديك گشته است:
من يكن اللّه أمله يدرك غاية الأمل و الرجاء؛^۴هر كس آرزو و آرمانش خداوند باشد، نهايت آرزو و اميد را دريابد.
راستى! چرا ما به دنبال چيزهايى باشيم كه يا به آنها نمى رسيم و يا اگر برسيم ، روزى از ما گرفته مى شوند و اصلاً چرا دنبال چيزى باشيم كه وجودش ، زيبايى و جذّابيت خود را از ديگرى گرفته است؟ چرا در پى آن كه اينها را داشته و به آنها دلسپرده باشيم و دنبال خالق زيبايى و نيكويى نباشيم؟ چرا در پى موجودات عاريه اى و متّكى به ديگرى باشيم ، نه در پى او كه خالق ما و آرزوى ماست؟
جلوه ديگر اين نكته ، دل بستن به آرزوهاى جاويد اخروى است. در پى محبوب حقيقى بودن و انتظار ديدن يار ، براى همه ما ميسّر نيست. ما از بهشت ، فقط گل هاى خوشبو و ميوه هاى رنگارنگش را مى شناسيم ، اما همين ها نيز قابل مقايسه با اميدهاى واهى و خيالى اين دنيايى نيست.