به آرزويم نمى رساند.

اخلاص

اگر از خدا يارى مى جوييم و به كمك او چشم اميد داريم و اگر به عنايت الهى دل بسته ايم ، بايد آنچه را كه مى خواهيم ، براى او بخواهيم و در راه او تلاش كنيم و از غير و جز او ببُريم. خدا ، تنها هستى واقعى است و براى غير او كاركردن ، نيست شدن كار و حاصل و پوچ شدن رنج و تلاش را در پى دارد و براى او دويدن ، به معناى رسيدن است و نصيب بردن. رنج در راه او گنج مى شود و سختى ، هستى. بايد بدانيم كه خدا غيور است و بسيار بخشنده. اگر كس ديگرى را با او شريك كرديم و رياكارانه كار كرديم ، خدا همه اش را به شريك خيالى وامى نهد. آيا آن شريك ، وجود دارد كه حاصل تلاش خود را از او طلب كنيم؟ پس هم آوا با على عليه السلام بگوييم:
من أخلص بلغ الآمال؛^۱هر كس اخلاص ورزد، به آرزوهايش مى رسد.

3 . آفت هاى آرزو

آرزوهاى نشدنى

اميد و آرزو ، مايه تلاش انسان و سوخت حركت اوست . تنها شرط ، آن است كه اين عنصر نيروبخش ، به افراط نگرايد و از حدّ طبيعى خود بيرون نرود. ما نبايد به دنبال چيزهاى ناشدنى باشيم. ما در محدوده شدنى ها ، هرچه فراتر و آن سوتر را بنگريم ، بر پويندگى خود افزوده ايم ، اما نبايد پا را از دامنه ممكن ها به برهوت ناشدنى ها بنهيم و در اين صحراى تفتيده ، به دنبال سراب فريباى خيال باشيم. امام على عليه السلام ، چه زيبا اين دويدن و نرسيدن را ترسيم مى كند.
من سعى فى طلب السراب طال تعبه و كثر عطشه، من أمّل الرىّ من السراب، خاب أمله و مات بعطشه؛^۲

إلهى، جودك بسط أملى، و عفوك أفضل من عملى؛ ¹ خداى من! بخشندگى و سخاوت تو، آرزويم را گسترده و بخشايشت، از عمل من برتر است.
و در سايه كرم و جود خدا ، چرا نااميد باشيم ؟! او كه پيش از وجود ما بر ما منّت نهاده و به ما هستى بخشيده ، چرا از ادامه فيض و بخشش او نااميد باشيم؟!
اگر اندكى به پشت سر خود بنگريم ، مى يابيم كه آرزوهايمان يكى يكى و به تدريج ، محقق شده و اميدهايمان هر روز ، پررنگ تر گشته اند. به مدرسه راه يافته ايم ، نكته هايى متعدد آموخته ايم ، دوستان خوبى برگرفته ايم و هدف هاى زيبايى براى خود ترسيم كرده ايم و به راه درست درآمده ايم ، و اين همه ، جز از فضل و كرم خدا نبوده است؛ چه ، به فرمايش امام على عليه السلام در دعاى صباح:
خدايا! اگر رحمت تو از آغاز، مرا با حسن توفيق، دست نمى گرفت، چه كسى مرا در راه روشن به سوى تو ره مى برد، و اگر مداراى تو، زمام امور مرا به دست آرزوها و تمنّاها مى سپرد، چه كسى مرا از لغزش هاى هوس باز مى گرداند!. ²
تنها خداست كه مى تواند ما را به راه بياورد و در راه ، نگه دارد و از آرزوهاى خيالى دور بدارد. او دست ما را با همه نقصهايمان و سرپيچى هايمان ، رها نمى كند و از اين انسان ، هيچ گاه نااميد نمى شود. امام على عليه السلام با اشاره به همين نكته مى فرمايد:
خدايا! اگر عملم در كنار طاعتت اندك است، آرزويم در كنار اميد به تو بسيار است. ³
آرى ، آرزوها به كرم خدا گره خورده است و ناخشنودى او ، اين رشته را مى گسلد . بياييد با هم بگوييم: ⁴ إلهى، كسرى لا يجبره إلاّ لطفك و حنانك... و اُمنيّتى لا يبلّغنيها إلّا فضلك؛ ⁵ خداى من! جز لطف و بخشايشت، شكستم را جبران نمى كند و جز فضل و كرمت، مرا