در پايان مجلس ، كسل و افسرده ، آه كشان برمى خيزيم و به استراحتى ديگر مى انديشيم.
كسالت و سستى ، از بزرگ ترين موانع راه و خطرناك ترين آفت هاى آرزوست. اين حالت خطرناك ، اگر ادامه يابد ، انسان را از دستيابى به اهدافش محروم مى سازد و او را در زندگى ناكام مى گذارد. گرچه گريزى از كسالت هاى گاه و بى گاه و اتفاقى نيست ، اما بكوشيم كه اين حالت ، به صورت صفت درنيايد و ما را خمود و كسل ، افسرده و پژمرده ، و سست و بى حال نسازد كه:
من دام كسله خاب أمله؛۱هر كس تنبلى اش مدام باشد، در آرزويش ناكام مى ماند.
گناه
اگر اميد به زندگى جاويد و حيات ابدى داريم و دل به نعمت هاى زيباى هميشگى بسته ايم ، بايد كه پاك و پاكيزه و سرشار از خلوص و صفا به آن دنيا درآييم و خود را به سلامت ، از دام شيطان به در بريم و گناه ناكرده و روح خود را نيالوده ، به حضور دوست رسيم كه:
من سلم من المعاصى عمله، بلغ من الآخرة أمله؛۲كسى كه كردارش به گناه آلوده نباشد، به آرزوهاى اخروى خود خواهد رسيد.
بى توجهى به عوامل دستيابى به آرزو
گفته شد كه حسن نيّت و شكيبايى ، اگر با اميد به خداوند و دل بستن به نعمت هاى جاويد آخرت جمع گردد ، دستيابى به آرزوها و تحقق اميدها حتمى است. حال اگر حسن نيّت به سوء نيّت و شكيبايى به بى تابى تبديل شود و به غير خدا ، دل ببنديم و از رشته هاى پوسيده دنيا آويزان شويم ، اميد خود را با حرمان ، عوض كرده ايم.
احاديث متعددى از امام على عليه السلام ، به اين نكته ها تصريح دارند كه ترجمه برخى را
