زيان زدن ، به معناى نيست كردن و از ميان بردن .
در اين نظام ، خدا نافع مطلق است ؛ چون خالق است و آفرينش هاى او ، همه به مصلحت اند و توصيه او به همه نيز چنين است . بيافرينيد و پديد آوريد و خير برسانيد ، به همه ، نه فقط به انسان ها ، كه به حيوانات و گياهان و نه تنها به موجودات جاندار ، كه به همه هستى . نان دادن و نان رساندن ، يعنى وجود ديگرى را تغذيه دادن و او را به سوى كمال خودش پيش بردن ، و آموزش دادن ، يعنى تغذيه روح آدمى و راه كمال را به او نشان دادن و از اين رو ، بهترين كار ، نفع رساندن است ۱ و بهترين دانش ، آن است كه به ديگران سود برساند . ۲
هر دو شكل نفع رساندن ، مورد تأكيد دين است و در هر دو عرصه بايد كوشيد . در عرصه جسم و مادّيات ، بايد به تأمين نيازهاى ديگران انديشيد و انسان هايى سالم و قوى و با نشاط پديد آورد و در زمينه روح هم ، بايد علم و صفات عالى انسانى را در ديگران پديد آورد ، رشد داد و به كمال رسانيد . پديد آوردن و خلاقيّت و آفريدن ، كار همه روزه خداست و مطلوب همو از ما . پس هر روز ، كار خود را با نيكى بياغازيم تا با نيكى به پايان ببريم ، و همه جا و هميشه اين چنين باشيم .
دو پرسش اساسى
دو پرسش در اين جا مطرح است:
1 . چه چيزى پديد بياوريم كه به كار ديگران بيايد و براى آنها سودمند باشد؟
2 . اگر محصول كار و تلاش من ، براى ديگران سودمند باشد ، اما براى خود من سودى نداشته باشد و يا حتى به زيان من باشد ، چه بايد كرد؟
پاسخ پرسش اول ، در نظام هاى مختلف فكرى ، متفاوت است . آن كه وجود انسان را محدود مى بيند ، چه در گستره وجودى و چه در درازاى زمان ، چنين مى گويد : «هر چه براى اين تن خاكى لذتبخش است و در همين چند روزه دنيا به كار مى آيد ، براى آن فراهم