و اين جريان، در سال 1436م، با اختراع صنعت چاپ به وسيله گوتنبرگ، شدّت و عمق بيشتري يافت.
انسان که تا بدين جا بر بُعد مکانيِ ارتباط با ديگران غلبه پيدا کرده بود، در جستجوي آن بود که بتواند بُعد زمان را هم از پيش رو بردارد، به طوري که هر لحظه که اراده کند، بتواند با ديگراني که کيلومترها با او فاصله دارند، ارتباط برقرار کند؛ کساني که نه آنها را ديده و نه مي‌شناسد.
سرانجام با اختراع راديو به وسيله مارکُني و با افتتاح اوّلين فرستنده راديويي (در سال 1920م، در لندن)، انسان توانست به اين آرزوي ديرين خود هم دست پيدا کند و هم‌زمان از طريق راديو، تلويزيون، ماهواره، اينترنت و... با ميليون‌ها نفر در سراسر جهان، ارتباط برقرار سازد.
اين گونه بود که وسايل ارتباط جمعي (رسانه‌ها)، شکل گرفتند و به مرور زمان، وارد زندگي انسان‌ها شدند و جايگاه خود را به عنوان يکي از تأثيرگذارترين عوامل در زندگي بشر عصر جديد، تثبيت کردند.

کارکردهاي اجتماعي وسايل ارتباط جمعي

اگر بخواهيم به نقش رسانه‌ها در شاد نگه داشتن جوامع بپردازيم، ابتدا بايد با نقش‌هاي اجتماعي وسايل ارتباط جمعي آشنا شويم و بعد، تأثير هر کدام از آنها را در ايجاد احساس رضايت از زندگي مخاطبانشان بررسي کنيم.

1. وظيفه خبررساني

انسان، موجودي بسيار کنجکاو و جستجوگر است و يکي از مهم‌ترين نيازهاي او، نياز به آگاهي يافتن از آخرين رويدادها و اتّفاقاتي است
که در محيط پيرامونش رخ مي‌دهند و هميشه به دنبال اخبار و مطالب و ايده‌هاي نو است.

پس از آن بود که دنياي جديدي از روابط و کُنش‌هاي عميق اجتماعي، بين انسان‌ها، شکل گرفت و انسان‌ها توانستند با به کارگيري کلمات، به بيان احساسات و عواطف خود نسبت به همنوعان و به اشتراک گذاشتن آگاهي‌ها و تجربه‌هاي خود با ديگران بپردازند و اين تجربيات را از طريق گفتگو و سينه به سينه، به نسل‌هاي بعد، منتقل کنند.
تأثير اين رابطه شفاهي، به حدّي بود که کم‌کم، باعث پيدايش اسطوره‌ها و افسانه‌هايي کهن در ميان اقوام مختلف گرديد که در اداره جامعه و تصميم‌گيري‌هاي فردي و اجتماعي افراد، نقش بسيار مهمّي را بازي مي‌کردند، به طوري که مي‌توان گفت تا قرن‌هاي متمادي، پايه و اساس زندگي فردي و اجتماعي آدمي، بر پيروي از اين انديشه‌ها و تجربيات گذشتگان، نهاده شده بود و اين تجربيات، در تمام جوانب زندگي انسان، نفوذ کرده بود.
اين گفتگوي چهره‌ به چهره بين انسان‌ها و نسل‌ها، ادامه داشت تا زماني که وسيله ارتباطي جديدي به نام «خط» اختراع شد و آدمي توانست با آن، افکار و انديشه‌هاي خود را از حالت گفتاري، به صورت نوشتاري و قابل ديدن براي ديگران درآورد. شايد بتوان مهم‌ترين ويژگي خط را نسبت به گفتار، ماندگاري بيشتر و بُرد زياد آن دانست، به طوري که انسان‌هاي بيشتري مي‌توانستند با «نوشتار» ارتباط برقرار کنند تا «کلام»؛ انسان‌هايي که شايد کيلومتر‌ها و يا قرن‌ها دورتر از مکان و زماني بودند که آن نوشته، شکل گرفته بود و هرگز حتّي صدا و چهره کسي که نوشته‌هاي او را مي‌خواندند، نشنيده و يا نديده بودند.
بدين ترتيب، شيوه ارتباط بين انسان‌ها، از حالت درون‌گروهي (درون‌قبيله‌اي) به حالت برون‌گروهي (برون‌قبيله‌اي) در آمد و با گسترش دامنه ارتباط، امکان انتقال تجربيات و آموخته‌هاي بشري، به تعداد بيشتري از مخاطبان، فراهم گرديد