ميزان شادکامي ايرانيان، در يک نگاه

زهرا باقري

به طور کلّي، شادي در روان‌شناسي، به عنوان يک «هيجانْ» شناخته مي‌شود و هيجان، نوعي برانگيختگي است که فرد، با ارزيابي ذهني خود، به آن، عنوان خاصّي مي‌دهد. هيجان، داراي يک مؤلّفه اساسي ذهني(شناختي) است که موجب پاسخ‌دهي (معمولاً سريع) ما به وقايع (با توجّه به تجارب گذشته) مي‌شود. هيجان را در روان‌شناسي، در دو حيطه کلّي «هيجان منفي» و «هيجان مثبت» قرار مي‌دهند.
بررسي‌هاي انجام شده، نشان مي‌دهند که در عمر يکصد و چند ساله روان‌شناسي علمي، عمدتاً بر ابعاد منفي هيجان‌ها توجّه شده است. يک دليل اين موضوع، شايد اين باشد که هيجان‌هاي منفي، مي‌توانند زندگي ما را به گونه‌اي شديدتر و جدّي‌تر تحت تأثير قرار دهند. براي نمونه، در يک بررسي در مجلّه انگليسي چکيده روان‌شناسي ـ‌که معروف‌ترين مجلّه نمايه‌نويسي مقالات علمي روان‌شناسي است‌ـ، مشخص شده است که از سال 1887 تا 2000 ميلادي در

رسانه مي‌تواند ابزار دروغ‌پراکني، تشويش خاطر شهروندان، تخريب شخصيّت نخبگانِ مؤثّر در پيشرفت جامعه و... و سدّ راه توسعه سياسي ـ اجتماعي آن باشد.
اينها و جز اينها، ^۱ به يقين، سطح شادکامي مخاطبان رسانه و بلکه عموم شهروندان را کاهش مي‌دهند.