دخالت داده شوند، رضايت شغلي‌ و در نهايت، رضايت از زندگي‌شان بيشتر مي‌شود. ^۱

عوامل زمينه‌اي مؤثّر بر ميزان رضايت فردي

بر اساس يافته‌هاي طرح ملّي، جنسيت، سن، ميزان تحصيلات، ميزان دينداري و وضعيت تأهّل، عوامل زمينه‌اي مؤثّر بر ميزان رضايت‌اند:

يک. جنسيت و سن

در مجموع، به نظر مي‌رسد که جنسيت و تا حدودي سن، بر رضايت فردي، اثر ‌مي‌نهند، به گونه‌اي که زنان، کمتر از مردان، احساس رضايت مي‌کنند و با افزايش سن نيز بر ميزان رضايت از اوضاع فردي، افزوده مي‌شود. ^۲
آليس برنز در سال 2001م، در تحقيق جالبي، شصت زن ميان‌سال (40ـ45 سال تا 60ـ65 سال) و شصت مرد مسن (60ـ 65 به بالا) را از نظر ميزان رضايتمندي از زندگي و اعتماد به نفس، مقايسه کرد.
همگي اين زنان، از طبقات کم‌درآمد بودند که زندگي سختي را پشت سر گذاشته بودند. نتايج تحقيق فوق، نشان داد که زنان مسن، رضايت از زندگي و اميدواري بيشتر داشتند. شايد يکي از دلايلش آن باشد که افراد، با افزايش سن، ثبات رواني بيشتري به دست مي‌آورند و همين امر، ناخرسندي آنان را کاهش مي‌دهد. ^۳
امّا با اين همه، به نظر مي‌رسد که با توجّه به يافته‌هاي ديگر پژوهش‌ها، بايد کمي محتاط‌تر، نسبت به اين موضوع، نظر کلّي داد؛ چرا که در جريان

به سي درصد، کاهش يافته‌اند. اين نتايج، نشان مي‌دهند که معيارهاي افراد کشورهاي مختلف، در زمينه داشتن شادماني، با هم تفاوت‌هاي عمده دارند. ^۱

3. رضايت از وضع شغلي

وضع شغلي نيز بي‌ترديد، يکي از عوامل مهم در زمينه رويکرد فرد در خصوص رضايت از زندگي و روند عمومي اوضاع (شادکامي) است.

داده‌هاي طرح بالا، حاکي از افزايش نسبيِ ميزان رضايت از اوضاع شغلي، بين سال‌هاي 1352 تا 1382 است. ^۲
البته نبايد فراموش کرد که رضايت شغلي، خود، تابع شرايط خاصّي است، بدين صورت که: ميزان شادکامي افراد شاغل، بيشتر از افراد بيکار است و همچنين اشخاصي که به کارهاي تخصّصي مشغول‌اند، نسبت به کساني که داراي مشاغل تخصّصي نيستند، احساس شادکامي بالاتري را گزارش کرده‌اند.
در بحث رضايت شغلي و احساس شادکامي، بررسي‌هاي فراوان، نشان داده‌اند که وقتي کارکنان، کنترل بيشتري بر کار خود دارند و به آنها اجازه داده مي‌شود که درباره هدف‌ها و ساعات کار خود تصميم بگيرند و در تصميم‌گيري‌ها