لذا هر کسى با توجّه به شناختى که از خود دارد و تأمّل در علّت افسردگى پيش‌آمده، بايد از راه‌هاى پيشنهادى براى مبارزه با افسردگى استفاده کند. گاه، سفرى کوتاه مى‌تواند موجب شادابى شود و گاه تنها يک حمّام کردن و يا چند دقيقه شنا و يا حتّى کمى قدم زدن و نگاه کردن به سبزه‌ها مى‌تواند اين مقصود را تأمين کند. امام صادق(ع) پاره‌اى از اين عوامل را چنين بر مى‌شمارد:
ده چيز، مايه شادابى است: پياده‌روى، سوارکارى، غوطه‌ورى در آب، نگاه کردن به سبزه‌ها، خوردن و نوشيدن و... . ^۱
بارى! شادابى، نشانه زندگى و لازمه رشد و تعالى است. با افسرده‌دلى و سستى، جز رنج پديد نمى‌آيد و تنها راه گذر از رنج‌ها و پشت سر گذاشتن سختى‌ها و پيروزى بر مشکلات، شادابى و پذيرش ماهيت پديده‌هاست.
شادابى نيز هزينه چندانى ندارد؛ بلکه همّتى بلند مى‌طلبد براى برداشتن گا‌م‌هايى کوچک و به دست آوردن نتايجى بزرگ!
آرى! به فرموده امام على(ع):
بنياد خِرَد، توانايى است و ثمره‌اش شادابى.^۲

شادابى، گر چه حالتى است درونى و يگانه، امّا جلوه‌هاى گوناگونى دارد. امام صادق(ع)، جلوه‌هاى شادابى را در سه چيز مى‌داند و مى‌فرمايد:
شادابى در سه خصلت است: وفادارى، رعايت حقوق ديگران و ايستادگى در حوادث ناخوشايند.^۱
احاديث متعدّدى بر ضرورت اين صفت براى آدمى تأکيد مى‌کنند و از آن با عنوان: نشاط، شادمانى، سرزنده بودن و گشاده‌رويى ياد مى‌کنند. ^۲ از اين رو بايد کوشيد و اين حالت را اگر نيست، به وجود آورد و اگر هست، آن را تقويت کرد و پرورش داد.
پاره‌اى از اين احاديث، علاوه بر دستورهاى کلّى در مورد شادابى، دستور العمل‌هاى خاصّى نيز براى حفظ و پرورش اين حالت مى‌دهند و پاره‌اى، توصيه‌هاى عملى و بهداشتى مى‌کنند.
برخى زمينه‌هاى روانى شادابى، عبارت‌اند از: تلاوت قرآن، تفکّر در آفريده‌هاى خداوند، صدقه دادن و تقويت ايمان.
برخى عوامل مادّى آن نيز عبارت‌اند از: تغذيه مناسب، ورزش، خوش‌پوشى، ^۳ فعاليت‌هاى اجتماعى و مطالعه.
توجّه به اين نکته، مهم است که گاهى حتّى شاداب‌ترين افراد نيز ناخواسته دچار پاره‌اى افسردگى‌ها و کسالت‌ها مى‌شوند که بايد به سرعت با اين حالت مبارزه کنند و اجازه ندهند که بر عملکرد و رويکردشان تأثير بگذارد. ^۴