3. آراستگى

امام صادق(ع) در ترغيب به آراستگى، اين گونه بيان داشته است:
خداوند، آراستگى و اظهار نعمت را دوست مى‌دارد و ژوليدگى را نمى‌پسندد. خداوند، دوست مى‌دارد که نشانه نعمت‌هايش را در بندگان خويش ببيند و لباسشان خوش‌بو و خانه‌هايشان تميز باشد.^۱
همچنين، خداوند به بندگانش فرمان داده است که هرگاه به مسجد مى‌روند، با آرايش و زينت داخل شوند. ^۲
پيامبر خدا(ص) مي‌فرمايد:
خداوند، دوست مى‌دارد که هرگاه مؤمنى نزد برادرش مى‌رود، آماده و آراسته باشد.^۳

از امير مؤمنان روايت شده است که:
چنان که بدن خسته مى‌شود، روح نيز خسته و دل‌تنگ مى‌گردد و هر دو به تفريح و استراحت نياز دارند. خستگى‌هاى بدن، با ديدن منظره‌هاى زيباى جهان آفرينش، برطرف مى‌شود و خستگى‌هاى روان، با شناخت و فهم حقايق هستى.^۱
پدر علّامه مجلسى، پس از نقل اين حديث، مى‌گويد:
چه زيباست که انسان در سفر، با خود، کتاب‌هاى علمى و پُرمحتوا، مانند «مثنوى» را بر دارد تا سفرش، سفر الى الله باشد و در نعمت‌هاى الهى بينديشد و گشت و گذارش تنها جنبه حيوانى نداشته باشد. ^۲
مى‌گويند ملّا محسن فيض کاشانى (که نوشته‌هاى بسيار و ديوان شعر دارد)، دوران جوانى را در قم سپرى مى‌کرد. آوازه دانشمندى در شهر شيراز به نام سيّد ماجد بَحرانى به گوشش رسيد. تصميم بر سفر به شيراز و کسب دانش از محضر او گرفت. پدرش از سفر او خشنود نبود. با اصرار وى، پدرش راضى شد که به قرآن و ديوان شعر منسوب به امام على(ع) تفاّل کنند (فال بزنند). وقتى قرآن را گشودند، اين آيه آمد:
چرا از ميان مؤمنان، گروه‌هايى سفر نمى‌کنند تا با دين آشنا گردند و به هنگام بازگشت، قوم خود را هشدار دهند؟^۳
و وقتى ديوان را باز کردند، اين شعر آمد:




تَغَرَّبْ عَنِ الأوطانِ فى طَلَبِ الْعُلىوَ سافِرْ فَفِى الأسفار خَمْسُ فَوائدٍ
تَفَرُّجُ هَمٍّ وَ اکتِسابُ مَعيشةٍوَ عِلْمٍ وَ آدابٍ وَ صُحْبَةِ ماجِدٍ.^۴
در جستجوى بزرگى، از وَطنْ دور شو
و مسافرت نما که داراى پنج فايده است:
غم و اندوهْ برچيده مى‌شود؛ روزى و علم و ادب به دست مى آيد
و همنشينى بزرگانْ دست مى دهد.
فيض کاشانى، پس از اين تفاّل، راهىِ شيراز شد. علوم دينى را نزد سيّد ماجد بحرانى فرا گرفت و با ملّاصدرا آشنا گشت. فلسفه و عرفان را از او آموخت و به دامادى استادش (ملّاصدرا) نيز نائل آمد. ^۵