حديث شادي

عبد الهادي مسعودي

خانه شادى

يک ساعتى مى‏شد که رضا مرا با خود مى‏کشيد. او مانند هميشه، چالاک و سرحال مى‏رفت و گاه به نفس‏نفس‏زدن من مى‏خنديد. از اين کوچه به آن کوچه و گاه به پس کوچه. ابتدا تصوّر مى‏کردم که دوباره از همان شوخى‏هاى هميشگى‏اش را اجرا مى‏کند و سر به سرم مى‏گذارد تا کمى به من روحيه دهد وگرنه با او نمى‏رفتم و دورِ ديدن خانه و خانواده او را يک خط قرمز پُررنگ مى‏کشيدم. من که باورم نمى‏شد او هر روز، اين همه راه را تا هنرستان پياده مى‏آيد و باز مى‏گردد!
نزديکى‏هاى غروب، اين مسير يک ساعته را تمام کرديم و از دور، شکل و شمايل يک درِ کوتاه آبى‏رنگ (که البته فقط از بقاياى رنگ بر لنگه سمت چپش مى‏شد چنين حکمى کرد)، پديدار شد. رضا چند ضربه آرام به در کوفت و دوباره آن را تکرار کرد که ناگهان صدايى هولناک، مرا از خواب غفلت بيرون کرد: «کبرا

مشغول نمى‌شد؛ در پى سردرآوردن از اسرار و عيوب مردم نبود؛
و جز در باره کارهاى سودمند و ارجمند، حرف نمى‌زد. هر گاه سخن مى‌گفت، همه به سخنش گوش فرا مى‌دادند... .
بر آنچه همنشينانش مى‌خنديدند، مى‌خنديد و از آنچه آنان از آن خوششان مى‌آمد، وى نيز خوشش مى‌آمد. ¹
اين تصوير از يک پيشواى دينى است که مى‌تواند براى همه انسان‌ها آموزنده و زيبا باشد. پيامبرى که با شادىِ همراهانش شاد است، با خنده‌شان مى‌خندد و با خوشامد آنان، شاد مى‌گردد.
در گزارش ديگرى درباره رفتار و کردار پيامبر (ص) مى‌خوانيم:
وقتى کسى با وى سخن مى‌گفت، به طرف وى مى‌چرخيد و سکوت مى‌کرد و گوش مى‌داد. از هيچ کس، روى بر نمى‌گردانْد؛ به گفتگوهاى جدّى، علاقه نشان مى‌داد و گاه که مى‌خنديد، دندان‌هايش کاملاً پيدا مى‌شدند و هنگامى که خشمگين مى‌گشت، جز نَمى عَرَق بر جبينش، اثر ديگرى در وى ديده نمى شد. ²
پيامبر (ص) در اين ترسيم، انسانى است جدّى که به هم‌نشين و هم‌سخن خويش، ارزشى والا مى‌دهد و هيچ گاه کسى را تحقير نمى‌کند. وقتى مى‌خندد، از تهِ دل مى‌خندد و نشان شادى را در چهره‌اش مى‌توان ديد؛ ولى هنگام غضب، چنان رفتار مى‌کند که تنها عدّه‌اى از آن سر در مى‌آورند؛ افرادى که مى‌دانند نشستنِ عَرَق بر پيشانى وى، علامت خشم است.
بکوشيم تا پيشوايان دينى خويش را در چهره واقعى آنان تصوير کنيم و با اين تصوير، آنان را ميهمان دل‌هايمان سازيم و از آنان، الگوهايى قابل پيروى در همه زمان‌ها و براى همه انسان‌ها ارائه کنيم.