امروز جديدترين علم (يعنى روان‌شناسي)، همان چيزهايى را آموزش مى‌دهد که پيامبران به مردم مى‌آموختند؛ زيرا آنان دريافته‌اند که داشتن يک ايمان محکم، هر گونه نگرانى، هيجان و ترس را برطرف مى‌سازد. ^۱

2. رضايت و تحمّل

گاهى در زندگى، مشکلاتى به وجود مى‌آيد که حلّ آنها از توانِ انسانْ بيرون است. اين حوادث و مشکلات، معمولاً مورد رضايت ما نيستند و با ديد ظاهرى، مانع اهداف و اميال ما هستند. بيشتر ناخرسندى‌هاى ما در همين مواقع بروز مى‌کند؛ چون مى‌خواهيم به هر صورت، بر مشکلات فوقِ طاقت خود، فائق آييم. حال آن که بهترين راه براى غلبه بر اين گونه رخدادها، کنار آمدن با آنهاست.
درست است که انسان بايد داراى آرمان باشد و براى تحقّق آن بکوشد و از موانع نترسد؛ امّا بايد دانست که گاهى راه فائق آمدن بر مشکلات، فقط کنار آمدن با آنها و تحمّل آنهاست.
راضى بودن به رضاى خدا و اعتقاد به قضا و قَدَر، به انسان آرامش مى‌بخشد و در سخت‌ترين حادثه‌ها مدد کار آدمى مى‌شود و حوادث چاره‌ناپذير را قابل تحمّل مى‌کند. امام صادق(ع) مي‌فرمايد:
نشاط و شادى، در پرتو راضى بودن به رضاى خدا و يقين به دست مى‌آيد و اندوه و غم، در شک و ناخشنودى از مقدّرات الهى حاصل مى‌شود.^۲

3. پرهيز از گناه

لذّت و خوشى، تنها با عوامل مادى ميسّر نيست؛ بلکه عوامل معنوى هم در ايجاد شادى مؤثّرند. گاهى با انجام دادن کارهايى که عادتاً بايد لذّت‌بخش باشند،

فکر نکنيم؟! کسانى که به دنبال راه‌هاى کسب شادى‌اند، بيش از ديگران، فرصت دستيابى به آن را پيدا مى‌کنند.
اکنون که ضرورت فکر کردن به عوامل شادى‌آفرين مشخّص شد، باز همان سؤال را تکرار مى‌کنيم که: آن عواملْ کدام‌اند؟
پاسخ اکثر مردم، ثروت، شهرت و قدرت است و از اين ميان، تأکيد بر شادى‌افزايى «پول و ثروت»، بيش از عوامل ديگر است.
به تجربه ثابت شده است که ثروت، به تنهايى شادى نمى‌آورد. دکتر «ديويد مايرز» پس از بررسى جامع مقاله‌هاى تحقيقى‌اى که در کشورهاى اروپايى و امريکايى درباره شادى به چاپ رسيده، نتيجه مى‌گيرد که: رابطه‌اى بين ثروت و شادى وجود ندارد و آرامش و شادى را نمى‌توان با پول خريد. وى همچنين به اين باور مى‌رسد که سن، جنسيت، موقعيت اجتماعى، محلِ زندگى، نژاد و سطح تحصيلات، کمک مؤثّرى به شادى انسان نمى‌کنند. ^۱
اکنون عواملى را که واقعاً براى انسانْ شادى‌آورند، بررسي مي‌کنيم.

1. ايمان

مهم‌ترين عامل مسرّت‌انگيز، ايمان است. نداشتن نگرانى و اضطراب و رسيدن به اطمينان قلبى، اساس هر نوع شادى است و اين ميسّر نيست، مگر با ايمان به قدرت مطلقى که سرچشمه همه نيکى‌هاست. اعتقاد به رحمانيت حضرت حق و امکان گفتگوى مستقيم با او، چراغى از اميد و اطمينان در درون فرد مؤمن بر مى‌افروزد. روان‌شناسان و پزشکان، اکنون مؤثّرترين دارو را براى درمان بيماران، ايمان و اميد و دعا مى‌دانند. آقاى «ديل کارنگى» مى‌نويسد: