7. بوى خوش

در روابط انسان‌ها با يکديگر، بوى خوش، عامل فرح‌انگيز مهمّى است و متقابلاً بوى بد، نااميدکننده و باعث افسردگى است. امام صادق(ع) مى‌فرمايد:
پيامبر خدا براى بوى خوش، بيشتر از خوراک، خرج مى‌کرد.^۱

8. پوشيدن لباس‌هاى روشن

رنگ‌ها عکس العمل‌هاى گوناگونى را در انسان بر مى‌انگيزند. رنگ روشن، شادى‌آفرين است و در شريعت، توجّه زيادى به پوشيدن لباس‌هاى روشن شده است. پيامبر (ص) فرمود:
جامه سفيد بپوشيد که نيکوترين رنگ‌هاست.^۲
به جهت تأثير بهجت‌انگيز لباس سفيد است که پزشکان، آن را انتخاب کرده‌اند و بيماران با مشاهده آن، شاد مى‌شوند.
در اسلام، متقابلاً استفاده از لباس سياه، مکروه اعلام شده است. در حديثى از امام على(ع) نقل شده است که:
لباس سياه نپوشيد که لباس فرعون است.^۳
در حال نماز نيز مستحب است که نمازگزار، لباس سفيد بر تن کند و تصريح شده است که پوشيدن لباس سياه در هنگام نماز، مکروه است. ^۴

9. خودآرايى

آراستگى ظاهرى انسان، عامل مهمّى در جذب افراد به کردارهاى پسنديده است. روان‌شناسان اجتماعى، آراستگى شکل ظاهرى را عامل مؤثّرى در کارآيىِ

روانِ آدمى فرو مى‌بَرَد. در روايات اسلامى، دو گونه دستور درباره شوخى وجود دارد: يکى توصيه و ديگرى نهى.
درباره توصيه به شوخى، روايات زيادى هست؛ مثلاً پيامبر (ص) فرمود:
من هم مانند شما بشرى هستم که شوخى و مزاح مي‌کنم.^۱
از امام صادق(ع) روايت شده است:
مؤمن، شوخ‌طبع و خوش‌مشرب است، و منافق، اخمو و خشم‌آلود.^۲
امّا درباره نهى از شوخى هم رواياتى هست؛ مثلاً امام على(ع) فرموده است:
هر شوخى‌اى که انسان مى‌کند، مقدارى از عقل خود را با آن از دست مى‌دهد.^۳
يا مي‌فرمايد:
مزاح را رها کن؛ زيرا بذر کينه‌توزى است.^۴
از اين دو دسته روايات، مى‌توان نتيجه گرفت که مردم از شوخى‌هايى نهى شده‌اند که به وقار و متانت آنها آسيب مى‌رسانَد و موجب کينه و کدورت مى‌شود؛ وگرنه شوخى، يک کار انسانى است که پيشوايانْ به آن توصيه کرده‌اند. يونس شيبانى مى‌گويد که: امام صادق(ع) به من فرمود: «شوخى شما با يکديگر چه اندازه است؟». گفتم: «اندک است». فرمود:
اين گونه نباشيد؛ زيرا شوخى، از خوش‌خُلقى است و تو با شوخى، برادرت را شادمان مى‌کنى. همانا پيامبر خدا با کسى شوخى مى‌کرد و هدفش شاد کردن او بود.^۵