در رواياتى هم به شادى در مجالس عروسى از طريق دايره زدن(دف‌‌نوازي)، توصيه شده است. پيامبر خدا(ص) فرمود:
دايره بزنيد که تفاوت ميان ازدواج حلال و حرام، در دايره زدن و خواندن است.^۱
شيخ طوسى هم در اَمالى آورده است:
پيامبر (ص) از کنار خانه على بن هَبار عبور کرد. صداى دَف شنيد. پرسيد: «چه خبر است؟». گفتند: «على بن هبار، عروسى دارد». حضرت فرمود: «ازدواجِ خوبى است». سپس فرمود:
پايه‌هاى ازدواج را محکم گردانيد و آن را آشکار کنيد و دَف بنوازيد.^۲
هنگام ازدواج پيامبر خدا(ص) با خديجه (س)، زنان مى‌زدند و مى‌خواندند. ^۳
در قرآن، اين آيه شريف درباره دست زدن و سوت کشيدن کافرانْ آمده است:
و ما کانَ صَلاتُهُم عند البيت إلّا مُکاءً و تصديةً، فَذوقوا العذابَ بما کٌنتم تَکفُرون؛^۴و نمازشان در خانه خدا جز سوت کشيدن و کف زدن نبود. پس به سزاى آن که کفر مى‌ورزيديد، اين عذاب را بچشيد.
برخى با تمسّک به اين آيه شريف گفته‌اند که: تبديل صلواتْ به کف و سوت در مجامع امروز، پرتوى از تبديل نمازْ به سوت و کف زدن آنها (کافران و مشرکان) است. ^۵

پيام‌دهى مى‌دانند. در شرع مقدّس اسلام، آراستگىِ ظاهرى، نکته مثبتى براى فرد و يکى از نشانه‌هاى ايمان است. امام صادق(ع) فرمود:
خداوند متعال، زيبايى و خودآرايى را دوست مى‌دارد و نادارى و گدامنشى را زشت مى‌شمارد.^۱

10. حضور در مجالس شادى

براى انسان، موقعيت‌هايي پيش مى‌آيد که بسيار فرح‌انگيزند. بعضى از اين شادى‌ها در واقع، حالت‌هايى درونى هستند که بر
روان آدمى مى‌گذرند؛ امّا برخى ديگر هم محصول سنّت‌ها و آداب يک ملّت و زاييده فرهنگ آن ملّت‌اند.
بعضى دينداران، به تصوّر اين که برخى از حالت‌هاى شادى (مثل رقص و دست زدن)، مطلقاً حرام است، از حضور در مجالس شادى، خوددارى مى‌کنند. حالْ آن که از نظر عدّه‌اى از مراجع تقليد، در مجالس شادى، دست زدن و رقصِ معمولىِ مرد در ميان مردان و زن در ميان زنان، در صورتى که عمل حرامى در ميان نباشد، بى اشکال است. از آن جا که شايد اين موضوعْ بحث‌انگيز باشد، اندکى توضيح مى‌دهيم:

يک. دست زدن و دايره زدن

فتواى اکثر قريب به اتّفاقِ مراجع تقليد، اين است که: دست زدن (کف زدن) در مجالس جشن و سخنرانى، جهت تشويق افراد، اگر به حدّ لهو نرسد، مانعى ندارد. ^۲