الفصل الثامن عشر: آدابُ القيامِ مِن السُّجودِ

۲۷۹.الأَصبَغُ بنُ نَباتَة :كانَ أميرُ المُؤمِنينَ عليه السلام إذا رَفَعَ رأسَهُ مِن السُّجودِ قَعَدَ حَتّى يَطمَئِنَّ ثُمَّ يَقو ^۱ .

۲۸۰.الإمام الصادق عليه السلام :إذا سَجَدَ الرَّجُلُ ثُمَّ أرادَ أن يَنهَضَ فَلا يَعجِن ^۲ بِيَدَيه فِي الأَرضِ ولكِن يَبسُطُ كَفَّيهِ مِن غَيرِ أن يَضَعَ مَقعَدَتَهُ عَلَى الأَرضِ ^۳ .

۲۸۱.الإمام الكاظم عليه السلام :إذا رَفَعتَ رَأسَكَ مِن آخِرِ سَجدَتِكَ فِي الصَّلاةِ قَبلَ أن تَقومَ فَاجلِس جَلسَةً ، ثُمَّ بادِر بِرُكبَتَيكَ إلَى الأَرضِ قَبلَ يَدَيكَ ، وابسُط يَدَيكَ بَسطًا واتَّكِ عَلَيهِما ، ثُمَّ قُم ، فَإِنَّ ذلِكَ وَقارُ المَرءِ المُؤمِنِ الخاشِعِ لِرَبِّهِ ^۴ .

۲۸۲.الإمام الصادق عليه السلام :كانَ عَليٌّ عليه السلام إذا نَهَضَ مِنَ الرَّكعَتَينِ الاُولَيَينِ قالَ : بِحَولِكَ وقُوَّتِكَ أقومُ وأقعُدُ ^۵ .

۲۸۳.عنه عليه السلام :إذا قُمتَ مِنَ السُّجودِ قُلتَ : «اللّهُمَّ ربّي بِحَولِكَ وقُوَّتِكَ أقومُ وأقعُدُ» وإن شِئتَ قُلتَ : «وأركَعُ وأسجُدُ» ^۶ .

فصل هيجدهم: آداب برخاستن از سجده

۲۷۹.اصبغ بن نباته:امير مؤمنان عليه السلام هر گاه سر از سجده بلند مى كرد، مى نشست تا آرام گيرد، سپس برمى خاست .

۲۸۰.امام صادق عليه السلام :هر گاه مردى سجده كرد و خواست برخيزد، با همه دستش بر زمين تكيه نكند ، بلكه (فقط)كف دستانش را بر زمين بگسترد بى آنكه نشيمنگاهش را بر زمين نهد ^۷ .

۲۸۱.امام كاظم عليه السلام :هنگامى كه سر از سجده دومت در نماز برداشتى، پيش از برخاستن اندكى بنشين، سپس زانوانت را پيش از دستانت بر زمين بگذار و دستانت را باز كن و با تكيه به هر دو برخيز كه اين وقار مرد مؤمن فروتن در برابر پروردگارش است .

۲۸۲.امام صادق عليه السلام :هر گاه على عليه السلام از دو ركعت اول بر مى خاست، مى گفت: با توانايى و نيروى تو بر مى خيزم و مى نشين ^۸ .

۲۸۳.هر گاه از سجده برمى خيزى و مى ايستى ، بگو: «خدايا، پروردگارم با توانايى و نيروى تو بر مى خيزم و مى نشينم» و اگر خواستى بگو: «و ركوع و سجود مى كنم» .

راجع : الحديث 381 ـ 386 و 482 .

۲۷۸.امام رضا عليه السلام :اگر گفته شود: چرا تسبيح و ركوع و سجود واجب شده است؟ گفته مى شود به چند علت، از جمله اينكه بنده با افتادگى و فروتنى و بندگى و پرهيز و خوارى و سرشكستگى و تواضع و نزديكى به پروردگارش، به تمجيد و تقديس و بزرگداشت و سپاسگزارى آفريننده و روزى دهنده اش مى پردازد، و براى اينكه تسبيح و سپاسگزارى نيز بكند ، همانگونه كه تكبير و تهليل كرده است و همچنين دل و ذهنش را به ياد خدا مشغول دارد و فكر و خيال و آرزوهايش ، او را به سوى غير خدا نكشاند ^۱ .