ترجمه: سيّد عبدالحجّة البلاغى آن را به فارسى ترجمه نموده و ضمن كتاب خود الحجّة البالغة به چاپ رسانده است.
اقتباس: سيوطى آن را به عنوان محور اصلى كتاب خود «العرف الوردى» ـ كه ضمن الحاوى للفتاوى چاپ شده استـ قرار داده و آنچه را كه از ساير منابع يافته است، با رمز ل بدون ذكر اسانيد بر آن افزوده است.
تحقيق: آقاى احمد پاكتچى تبريزى، اسانيد آن راـ تا نيمهى كتابـ از ميان ساير آثار و تأليفات ابىنعيم كه مسند بوده استخراج كرده است و در حال تكميل و استخراج باقىماندهى آن است.
[ 3] اصحّ ما ورد فى المهدى و عيسى
تأليف:شيخ محمّد حبيباللّه شنقيطى جكنى (1295ـ 1363)
مؤلّف مدّتى را در مكّه سكونت داشت، سپس به قاهره رفت و در آنجا مستقر شد و در دانشگاه الازهر، دانشكده اصول دين به تدريس پرداخت. و كتابهايش را در آن دانشكده به چاپ رسانيد، كه از جمله، اين كتاب است. آثارى مانند: «حياة علىّبنابىطالب» و «كفايهالطّالب في مناقب علىّبنابىطالب» نيز از اوست كه هر دو چاپ شده و در كتاب حاضر معرّفى مىشود.
منابع: فهرس الفهارسكتّانى/ 55، الأعلامزركلى 6/ 79، معجمالمؤلّفين 9/ 176.
[ 4] البرهان فى علامات مهدى آخر الزّمان
تأليف: علىّبنحسامالدّين متقى هندى مؤلّف كنزالعمّال و آثار مشهور ديگر (885ـ 975)
شرح حال طولانى او در نزهة الخواطر 4/ 234 آمده است.
نسخههاى خطّى
1) كتابخانهى بايزيد، اسلامبول، شمارهى 829.
2) كتابخانهى وزيرى يزد، شماره 2615، شمارهى مسلسل عمومى
