اين كار علمى را مرحوم آيه‏اللّه‏ خويى بر عهده‏ى آيه‏اللّه‏ سيّد محمّد مهدى خرسان، از علماى معاصر نجف اشرف، نهاده‏اند.
آيه‏اللّه‏ سيّد محمّدمهدى خرسان در مورد شرح خود بر اين ارجوزه مى‏نويسد:
در اواخر ماه شعبان سال 1410 به ديدار سيّدنا الاستاذ آيه‏اللّه‏ العظمى خويى قدس سره در مسجد خضراء مشرّف شدم. ايشان به من خبر دادند كه در دوره‏ى بيمارى خود، ارجوزه‏اى در مدح امام اميرالمؤمنين عليه ‏السلام سروده‏اند وـ به دليل حسن ظنّى كه به من دارندـ با اصرار فراوان، از من خواستند كه آن را ببينم و براى مناقب و مطالبى كه در ضمن بيت‏هاى آن آمده، منابع و مستندات ذكر كنم، تا نفع آن به همگان‏ـ از موافق و مخالف‏ـ برسد.
من، حسن ظنّ جناب ايشان را سپاس گزاردم و فرارسيدن ماه رمضان را عذر آوردم، با اين محاسبه كه به جهت برنامه‏هاى خاصّ كه در آن ماه دارم، ايشان مرا معاف دارند، امّاـ چنان‏كه پس از آن بر من روشن شدـ ايشان چنان صلاح ديد كه اين كار، بهترين برنامه‏ى من در احياى شب‏هاى ماه رمضان است. روز بعد، ناگهان با اين صحنه روبرو شدم كه استاد يك نسخه از ارجوزه برايم فرستاد كه در حاشيه‏ى آن نام بعضى از منابع بود. پس از آن نيز دو نسخه‏ى ديگر از همان ارجوزه فرستاد كه حواشى تقريبا مشابه با نسخه‏ى اوّل داشت. وقتى سه نسخه را مقايسه كردم، ديدم كه متن آن‏ها يكى و حواشى تقريبا مانند هم است. آن‏گاه فهميدم كه ايشان چند نسخه از ارجوزه را ميان فضلا تقسيم كرده كه حواشى بر آن نوشته‏اند، امّا آن‏همه، در سطح مطلوب نبوده و رضايت او را جلب نكرده‏اند. از اين‏رو، براى فهميدن منظور ايشان، همان شب به منزل ايشان در كوفه رفتم و در باره‏ى موضوع ارجوزه با ايشان سخن گفتم. ديدم كه ايشان ميل دارند بر اساس منابع مورد قبول تمام فرقه‏هاى مسلمان، مستندهاى ارجوزه نقل شود تا حجّت بر همگان تمام گردد.
من، از يك سو به حقوق معلّمى و پدرىِ معنوى انديشيدم كه بر عهده‏ام داشت و از سوى ديگر به حُسن ظنّ ايشان نسبت به خودم. امّا هم‏چنان به راه حلّى براى عذرخواهى فكر مى‏كردم. ولى اصرار ايشان بر سرعت در اين كار، مرا به قبول آن وا داشت. از اين رو، به محضر استاد عرضه داشتم كه نقل نام مصادر بدون