ـ من و على از يك درختيم. و ديگران، از درختانِ گوناگون و فراوان ديگر.



۳۲ إنَّ عَلِيّا كانَ نُورا وَ أناوَ آدمٌ وَ زوجُهُ لَم يُقرَنا

۳۳ بِخَمْسَةٍ وَ تِسْعَةٍ آلافِمِنَ السِّنينَ وَهْوَ فَضلٌ كافِ
ـ من و على، چهارده هزار سال قبل از آن‏كه آدم و حوّا به يك‏ديگر بپيوندند، نور بوديم و اين خود، فضيلتى است كه براى صاحب آن كفايت مى‏كند.



۳۴ اِختارَهُ وَ اخْتارَنِي الرَّبُّ الْعَلِيّمِنْ كُلِّ صِدّيقٍ نَبِيٍ أو وَلِيّ
ـ پروردگار بلندمرتبه، من و او را از ميان همه‏ى پيامبران و اولياى صدّيق برگزيد.



۳۵ لِلنّارِ وَ الْجِنانِ أنْتَ الْقاسِمُفي يَدِكَ الأمرُ وَ أنتَ الحاكِمُ
ـ دوزخ و بهشت را تو قسمت‏كننده‏اى؛ امر به دست توست و تو در روز رستاخيز (به اذن خدا) داورى.



۳۶ وَ كُلُّهُم عِندَ الصّراطِ يُوقَفُلِيُسْألوا عَنْ أمرِهِمْ وَ يُعرَفُوا
ـ همه‏ى مردم را نزد پل (صراط در قيامت) نگاه مى‏دارند تا آن كه در مورد امورشان بپرسند و شناخته شوند.



۳۷ وِلايَةُ الوَصِيِ عَنها يُسْألُقابِلُها مِمَّنْ سِواهُ يُفْصَلُ
ـ درباره‏ى ولايت وصىِّ رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلممى‏پرسند. آن‏گاه پذيرنده‏ى آن از انكاركننده‏اش جدا خواهد شد.



۳۸ ذا فائِقٌ مَسكَنُهُ الرِّضوانُوَ خاسِرٌ ذاكَ لَهُ النّيرانُ
ـ (مى‏گويند:) اين سعادتمند است و جايگاهش بهشت. و آن ديگر، تباهكار است و در آتش جاى دارد.



۳۹ أنتَ الإمامُ الفائِزونَ شيعَتُكْأنْجَتْهُمُ مِنَ العَذابِ بَيعَتُكْ
ـ تويى (اى على) امام (بر مردم). شيعيان تو رستگارانند و بيعتت، آنان را از عذاب مى‏رهاند.



۴۰ هُمْ صَفْوَةُ النّاسِ وَ هُمْ أبرارُوَ ما سِواهُمْ هَمَجٌ أشرارُ