ـ مرتكب گناهان بزرگ شدند و آبروهاى شريف و محترم را ضايع كردند.



۱۵۰ هَلْ هُمْ وُلاةُ الْأمْرِ وَ النّاسُ تَبَعْوَ الحُكْمُ مِنْهُم نافِذٌ وَ مُتَّبَعْ؟
ـ آيا چنين طاغوت‏هايى بر امور مسلمانان ولايت دارند و مردم بايد پيرو آن‏ها باشند؟ آيا امر آنان نافذ است و بايد پيروى شود؟



۱۵۱ أَهكَذا يَكونُ دينُ المُصْطَفى؟أعُوذُ بِاللّه‏ِ، عَلَى الدُّنيا العَفا
ـ آيا دين حضرت محمّد مصطفى صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلماين‏گونه است؟ به خدا پناه مى‏برم... خاك بر سر دنيا باد.



۱۵۲ هَلِ الْاءلهُ لَمْ يَكُنْ يَدْري بِذافَلَمْ يُقِمْ حُجَّتَهُ؟ يا حَبّذا!
ـ آيا خدا چنين چيزى را نمى‏دانست و حجّت خود را نصب نكرد؟.... آفرين بر چنين عقيده‏ى سخيفى... آفرين!!



۱۵۳ فَقُلْ لِمَنْ أنْكَرَها فَاعْتَذَراذلِكَ ذَنْبٌ مِثْلُهُ لَنْ يُغْفَرا
ـ به آنان‏كه اين مطلب را منكر مى‏شوند و توجيه مى‏كنند، بگوييد: اين گناهى است كه مانند آن هرگز بخشيده نمى‏شود.



۱۵۴ إنّي أبُوالقاسِمِ لَستُ شاعِراوَ لَسْتُ فِي النَّظْمِ خَبيرا ماهِرا
ـ من ابوالقاسم (خويى)، نه شاعرم و نه در شعر آگاه و ماهر.



۱۵۵ لكِنَّ حُبَّ الْعِتْرَةِ الْمُطَهَّرَهْدَعا إلى نَظَمٍ وَ رَبّي يَسَّرَهْ
ـ امّا محبّت خاندان مطهّر پيامبر، سبب شد كه به اين سرودن روى آوردم. پروردگارم نيز آن را برايم آسان فرمود.



۱۵۶ مُسْتَحْسَنٌ مِنَّيَ ذا لكِنَّهُذَ نْبٌ لِمَنْ كانَ القَريضُ فَنَّهُ
ـ سرودن اين شعر، از شخصى چون من پسنديده مى‏نمايد؛ لكن همين شعر، از كسى كه در فنّ سرودن شعر، استاد باشد، هم‏چون گناه است.



۱۵۷ مَحاسنُ الأبرارِ ذَ نْبا تُحْسَبُلِمَنْ سَلَيمٌ قَلبُهُ مُقَرَّبُ
ـ نيكى‏هاى ابرار، براى كسى كه قلب سليم دارد و از مقرّبان درگاه خداست، گناه محسوب