مطالعة تطبیقی مبانی معرفت نفس از منظر امام علی(ع) و عطار
سال
1400 / شماره پیاپی
35 /
صفحه
93-110
چکیده :
نفس یا همان حقیقت انسان دارای ساحتهای مختلف وجودی است که همواره در دین و عرفان به آن توجه شده است. آموزههای دینی میزان و محکی دقیق برای تعریف حقیقت انسان است؛ زیرا همة جوانب وجودی او را در نظر گرفته و راه و شیوة صحیح زیستن را به انسان آموخته است. هدف از این پژوهش که به روش توصیفی – تحلیلی سامان یافته، آن است که یکی از مهمترین مباحث شناختشناسی حوزة دین و عرفان یعنی معرفت نفس در نهجالبلاغه و مثنویهای عطار واکاوی شود. با توجه به اینکه عطار در فرهنگ اسلامی بالیدهاست، در عمدة مباحث معرفتی از متن دین متأثر شدهاست و از این حیث با نهجالبلاغه که کلامِ قرآن ناطق است، بسیار شبیه است. عطار همانند حضرت علی(ع) اصالت انسان را مربوط به بعد روحانی او میداند که با جسم مادی از لحاظ ماهوی در تقابل است. در کشاکشی که بین روحانیت انسان و جسمانیت وی صورت میگیرد، میزان انسانیت فرد هویدا میشود. در نهجالبلاغه از این انسانیت با عنوان قلب یاد میشود و عطار، جان پاک را نشان انسانیت انسان میداند. برای سلامت قلب انسانی ضروری است که انسان راه کمال خویش را بشناسد و عوامل یاریرسان و موانع راه را تشخیص دهد. این آثار، تفکر و اولیای الهی را در جایگاه عوامل رشد و کمال نفس انسان معرفی میکنند و از تثلیث نفس اماره، شیطان و دنیا در جایگاه موانع اصلی کمال انسان یاد میکنند.
کلیدواژههای مقاله :معرفت نفس، کمال، نهجالبلاغه، مثنویهای عطار