(*) در كتاب عمدة الطالب آمده است:
امام موسى كاظم (ع)بسيار با فضل، متين و شجاع و بخشنده بود. كيسههاى درهمى كه آن حضرت مىبخشيد، زبانزد خاص و عام شده بود و خانواده آن حضرت مىگفتند: شگفت از كسى كه كيسه درهم موسى كاظم (ع) به او مىرسد و او هنوز از كمبود شكايت مىكند!
(*) شيخ مفيد در كتاب ارشاد مىنويسد:
موسى بن جعفر (ع) ارجمندترين فرزندان ابو عبد الله (ع) و بلندمرتبهترين و مشهورترين آنان بود. در زمان وى كسى بخشندهتر از آن حضرت و خوش معاشرتر از او ديده نشد. حضرتش عابدترين مردم زمانه خويش و پارساترين و بزرگوارترين و داناترين آنان به كتاب و احكام خدا بود. غالب شيعيان نزد پدر آن حضرت گرد آمده خواستار امامت موسى كاظم (ع) شدند و حق او را بزرگ داشتند و اظهار فرمانبردارىاش كردند. آنان از امام صادق (ع) احاديثى مبنى بر امامت و اشاراتى مبنى بر خلافت امام موسى كاظم (ع) نقل كردند و اصول دينى خود را از آن حضرت فرا گرفتند.
(*) شيخ مفيد در ادامه سخنان خود مىافزايد:
ابو الحسن موسى كاظم (ع) عابدترين و پارساترين و فقيهترين و بخشندهترين و گرامىترين مردم زمانه خويش بود. روايت شده است كه آن حضرت نمازهاى نوافل شب را مىخواند و آنها را به نماز صبح وصل مىكرد سپس تا طلوع آفتاب تعقيبات، به جاى مىآورد. از ترس از خداوند مىگريست تا آنجا كه محاسنش از اشك خيس مىشد. او بيش از ديگر مردمان به صله رحم اهتمام نشان مىداد.
شبانه به تفقد از فقرا و تهيدستان مدينه مىپرداخت و انبانى كه در آن پول نقره و آرد و خرما بود، بدايشان مىرساند. فقرا هم نمىدانستند كه اين انبان از جانب چه كسى است.
چون از كسى كارى سر مىزد كه خوشايند امام (ع) نبود آن حضرت كيسه پولى براى آن شخص مىفرستاد و اين كيسهها حكم ضرب المثل يافته بود.
(*) ابن شهر آشوب نيز در توصيف امام كاظم (ع) میگوید:
فقيهترين مردم روزگار خويش و داناترين آنان به كتاب خدا و نيكو آهنگترينشان در قرائت قرآن بود.
وقتى كه آن حضرت قرآن مىخواند، حالت حزن و اندوه به خود مىگرفت و مىگريست و شنوندگان نيز از قرائت او به گريه مىافتادند. وى در مقام، از ساير مردمان بزرگوارتر و در دين، بالاتر و در زبان، فصيحتر و در دلاورى پردلتر بود. خداوند او را به شرف ولايت اختصاص داده بود و او ميراث نبوت را برخوردار شده و بر اريكه خلافت تكيه زده بود. او از سلاله نبوت و استحكامبخش خلافت بود.
