پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
المَهدِيُّ مِن وُلدِي ، اسمُهُ اسمي ، وكُنيَتُهُ كُنيَتي ، أشبَهُ النّاسِ بي خَلقا وخُلُقاً ، تَكونُ لَهُ غَيبَةٌ وحَيرَةٌ ، حَتّى تَضِلَّ الخَلقُ عَن أديانِهِم ، فَعِندَ ذلِكَ يُقبِلُ كَالشَّهابِ الثّاقِبِ ، فَيَملَؤُها قِسطاً وعَدلاً ، كَما مُلِئَت ظُلماً وجَوراً .
«مهدى» از فرزندان من است. نامش نام من، كنيه اش كنيه من ، و شبيهترينِ مردم در خلق و خو به من است . غيبت و حيرت او چنان به طول مىانجامد كه مردم، دين خود را گم مىكنند و در اين هنگام است كه مانند شهاب درخشان مىآيد و زمين را از عدل و داد پر مىكند، همان گونه كه از ظلم و ستم پر شده است».
كمال الدين : ص ۲۸۷ ح ۴
پيامبر اعظم صلى الله عليه و آله :
لا صَدَقَةَ و ذُو رَحِمٍ مُحتاجٌ.
تا زمانى كه خويشاوندِ نيازمند هست ، صدقه دادن به كسى ديگر ، روا نيست.
الاختصاص، ص ۲۱۹