خلع نعلين در وادى مقدس

در تفسير «إِذْ رَأى ناراً»^۱ چنين گفته اند: «موسى عليه السلام دختر شعيب را گرفت و مدتى آنجا اقامت كرد. آن گاه از شعيب رخصت طلبيد تا به ديدار مادر رود. شعيب به او اجازه داد. موسى به همراه زن آبستن خود به راه افتاد. در شبى تاريك از شب هاى زمستان او راه را به خطا رفت. شبى بود سرد با باران و رعد و برق. شب آدينه بود. درد زادن زن را فراگرفت. موسى خواست آتش افروزد، سنگ و آهن بر هم زد، آتشى از آن پديد نيامد. موسى عليه السلامخشمگين شد و آهن و سنگ را به زمين افكند. سنگ و آهن به صدا درآمدند و گفتند: اى موسى، بنده تو نيستيم و جز به فرمان خدا آتش نيفروزيم. امشب تمام آتش هاى جهان خاموش اند. موسى متحير شد. نگاه كرد و از دور آتش ديد. به همراهان خود گفت: اينجا بمانيد كه من از دور آتشى ديدم. شايد بتوانم اندكى از آن را اينجا آورم يا بتوانم راهى براى يافتن آتش بيابم يا شايد كسى را بيابم كه مرا به آتش راه نمايد. در پى آتش روانه شد؛ درختى ديد سبز كه از آن آتش زبانه مى كشيد، تسبيح فرشتگان را شنيد و نورى عظيم ديد. ترسيد و

نمى شناخت. در جانب راست بر مسير كوه طور قرار گرفت. شب تاريك و بسيار سردى بود. درد زادن زن را فراگرفت و موسى نتوانست آتشى برافروزد. به جانب كوه طور نگاه كرد، آتشى ديد. به زن گفت: من از دور آتشى ديدم. اندكى درنگ كن تا بروم و خبرى بياورم يا پاره اى آتش آورم. هنگامى كه موسى به آتش رسيد، او را از جانب راستِ وادى ندا كردند. خداوند موسى را به كلام خود ندا كرد؛ كلامى كه در درخت آفريد. از درخت به موسى اين چنين خطاب كرد: من پروردگار جهانيانم. نيز ندا كرد كه عصا را بينداز. موسى عصا را افكند. عصا مارى گشت. چون موسى ديد عصا مار گشت و جنبيد روى به فرار نهاد و آنجا نماند. ندا آمد: اى موسى، نترس و بازگرد كه تو از جمله ايمن يافتگانى و دست در گريبان كن تا بى هيچ بيمارى و مرضى، سفيد بيرون آيد. چون تو دست سفيد از گريبان بيرون آرى، ترسى در تو پديد مى آيد، از اين رو بار دگر دست در گريبان كن تا دست تو به وضع پيش خود بازگردد و ترس تو از بين برود.