است؛ دزدى نكنيد و به دروغ به نام من سوگند ياد نكنيد كه هر كس به دروغ به نام من سوگند خورد، من او را پاك نسازم؛ بى گناه كسى را نكشيد، زنا نكنيد و بر پدر و مادر خود عصيان نورزيد». گروه ديگرى از مفسران گفته اند: «عظيم ترين الواح و مدار هر شريعت اين است: مرا تسبيح و تقديس كن، جز من خدايى نيست. چيزى را شريك من قرار نده؛ شكر من و شكر پدر و مادر خود به جاى آر تا تو را زندگانى خوش بدهم و بازگشت تو سوى من است؛ خون ناحق نريز كه بر تو حرام كرده ام و اگر چنين كنى در رنج عظيم افتى؛ به نام من سوگند دروغ ياد نكن كه من آن كسى را كه مرا و نام مرا تعظيم نكند توفيق ندهم؛ جز آنچه گوشَت شنيده و چشمت ديده و دلت دانسته باشد، به چيزى گواهى نده، من روز قيامت آنان را كه گواهى داده اند گرد آورم و از آنچه گواهى داده اند سؤال كنم؛ به آن فضلى كه من به ديگران عطا كرده ام، بر آنان حسادت نكن كه حاسد، دشمنِ نعمت من باشد و گرفتار در نعمت من؛ زنا نكن؛ دزدى نكن، تا من رحمت خود را از تو دريغ نكنم و درِ آسمان ها را بر تو نبندم؛ و براى غير من قربانى نكن كه هيچ قربانى كه به نام من كشته نشود از زمين به آسمان نمى رود؛ به زن همسايه خيانت نكن كه به نزديك من دشمنى بزرگ است؛ و آنچه خود مى خواهى بر مردمان نيز بخواه».
اين سخنان ده آيه از الواح بود. خداوند اين خصلت ها را در هجده آيه از سوره بنى اسرائيل نهاده است، در آنجا كه گفت: «وَ قَضى رَبُّكَ أَلاّ تَعْبُدُوا إِلاّ إِيّاهُ وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً...»۱ آن گاه اين را در سه آيه از سوره انعام جمع كرد:
