روزه ، به عنوان عبادت ، تنها از سوى اديان آسمانى ، شناخته شده است . از اين رو ، خداوند فرموده است : «روزه ، براى من است و خودم پاداش آن را مى دهم» ، يعنى : در آن ، كسى شريك من نگشته است و با آن جز من ، پرستش نشده است . پس در اين هنگام ، خودم پاداش آن را بر عهده مى گيرم و به كسى ديگر ، چه فرشتگان مقرّب و چه غير آنان ، وا نمى گذارم ؛ تا اندازه اى كه به من اختصاص يابد . ۱
امّا آنچه اخيرا در تفسير اين حديث رايج شده كه حديث مذكور چنين قرائت مى شود : «الصَّوم لِى وَ أنَا أُجْزى به ؛ روزه براى من است و من ـ يعنى خداوند متعال ـ جزا داده مى شوم به آن» ، تا آن جا كه ما جستجو كرديم ، هيچ يك از حديث شناسان گذشته ، آن را چنين قرائت نكرده و از آن ، چنين معنايى نفهميده است .
