۷۹۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:چون شب قدر شود ، جبرئيل عليه السلام با انبوهى از فرشتگانْ فرود مى آيند ، در حالى كه بر هر بنده ايستاده يا نشسته اى كه ذكر خدا مى گويد ، درود مى فرستند. پس چون عيد فطرِ آنان فرا مى رسد ، خداوند به آنان بر فرشتگانش مباهات مى كند و مى فرمايد: «اى فرشتگان من! پاداش اجيرى كه كار خود را كامل انجام داده ، چيست؟».
گويند: پروردگارا! پاداش او ، آن است كه مزدش داده شود.
فرمايد: «اى فرشتگان من! بندگان من (از زن و مرد) ، واجب مرا انجام دادند. سپس براى دعا و ناليدن بيرون رفتند. به عزّت و جلال و بزرگوارى و والايى و بلندمرتبگىِ خودم ، سوگند كه دعايشان را مستجاب مى كنم».
پس مى فرمايد: «باز گرديد ، كه شما را آمرزيدم و بدى هاى شما را به خوبى تبديل كردم». پس ، در حالى كه آمرزيده شده اند، بر مى گردند.
۷۹۷.امام على عليه السلام ـ در برخى عيدها ـ :اين ، عيد كسى است كه خداوند ، روزه او را پذيرفته و عبادتش را قبول كرده است و هر روزى كه در آن ، خدا معصيت نشود ، آن روز عيد است.
۷۹۸.كتاب من لايحضره الفقيه :امام حسن مجتبى عليه السلام در روز عيد فطرى به مردمى نگاه كرد كه به بازى و خنده مشغول بودند. رو به اصحاب خود كرده ، فرمود: «خداى متعال ، ماه رمضان را به عنوان ميدانى براى مسابقه آفريدگانش آفريد تا به وسيله فرمان بُردارى از خدا ، به سوى رضاى الهى سبقت بگيرند. گروهى پيش افتاده ، برنده شدند و گروهى هم عقب مانده ، محروم گشتند. پس شگفت از خنده كننده بازيگر است در روزى كه نيكوكاران پاداش مى يابند و كوتاهى كنندگان ، ناكام مى شوند. به خدا سوگند ، اگر پرده كنار رود ، نيكوكارْ سرگرم نيكوكارى خود خواهد شد و بدكار ، گرفتار بدكارى خويش!».
