۳۳۰۲.عنه عليه السلام :إذا أحَبَّ اللّهُ عَبدا وَعَظَهُ بالعِبَرِ . ^۱

۳۳۰۳.عنه عليه السلام :إذا أحَبَّ اللّهُ سبحانَهُ عَبدا بَغّضَ إلَيهِ المالَ و قَصَّرَ مِنهُ الآمالَ . ^۲

۳۳۰۴.عنه عليه السلام :إذا أحَبَّ اللّهُ عَبدا رَزَقَهُ قَلبا سَليما و خُلْقا قَويما . ^۳

۳۳۰۵.عنه عليه السلام :إذا أكْرَمَ اللّهُ عَبدا شَغَلهُ بمَحَبَّتِه . ^۴

۳۳۰۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :مَن سَرَّهُ أن يَعلمَ أنَّ اللّهَ يُحِبُّهُ فلْيَعْمَلْ بطاعةِ اللّهِ و لْيَتَّبِعْنا ، أ لَمْ يَسْمَعْ قَولَ اللّهِ عزّ و جلّ لنَبيّهِ صلى الله عليه و آله : «قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِى يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ » ؟! ^۵

۳۳۰۷.عنه عليه السلام :إذا أحَبَّ اللّهُ تعالى عَبدا ألْهمَهُ الطّاعَةَ ، و ألْزمَهُ القَناعَةَ ، و فَقَّههُ في الدِّينِ ، و قَوّاهُ باليقينِ ، فاكْتَفى بالكَفافِ ، و اكْتَسى بالعَفافِ . و إذا أبْغَضَ اللّهُ عَبدا حَبَّبَ إلَيهِ المالَ ، و بَسَطَ لَهُ الآمالَ ، و ألْهَمَهُ دُنياهُ ، و وَكَلَهُ إلى هَواهُ ، فرَكِبَ العِنادَ ، و بَسطَ الفَسادَ، و ظَلمَ العِبادَ . ^۶

(انظر) الشُّهرة : باب 2102 .

۳۳۰۲.امام على عليه السلام :هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، او را با عبرتها اندرز دهد.

۳۳۰۳.امام على عليه السلام :هرگاه خداوند سبحان بنده اى را دوست داشته باشد، مال و دارايى را منفور او گرداند و آرزوهايش را كوتاه كند.

۳۳۰۴.امام على عليه السلام :هرگاه خداوند بنده اى را دوست داشته باشد، قلبى سليم و خويى خوش و معتدل به او روزى فرمايد.

۳۳۰۵.امام على عليه السلام :هرگاه خداوند بنده اى را گرامى بدارد او را به محبّت خود مشغول كند.

۳۳۰۶.امام صادق عليه السلام :هر كس خوشحال مى شود كه بداند خداوند دوستش دارد بايد به فرمانهاى خدا عمل كند و از ما پيروى نمايد. آيا سخن خداوند عزّ و جلّ به پيامبرش را نشنيده است كه فرمود: «بگو: اگر خدا را دوست داريد از من پيروى كنيد تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را ببخشايد، و خداوند آمرزنده مهربان است».

۳۳۰۷.امام صادق عليه السلام :هرگاه خداوند متعال بنده اى را دوست بدارد، طاعت خود را به او الهام فرمايد، قناعت را پيشه او كند، در دين فقيه و آگاهش گرداند، جانش را با يقين نيرو بخشد، پس به كفاف زندگيش، بسنده كند و جامه عفت بپوشد. و هرگاه خداوند بنده اى را دشمن دارد، مال را محبوب او گرداند، آرزوهايش را دراز كند، دنيا را به دلش اندازد، او را به خواهشهاى نفْسش وا گذارد، پس او بر مركب ستيز بنشيند و بساط فساد را بگسترد و بر بندگان ستم كند.