آن گاه قديميترين پژوهشهاى درباره ابوالفتوح را معرفى مى كند: قديمى ترين ترجمه اى كه از او به دست است، به قلم دو نفر از معاصرين و شاگردان اوست. يكى شيخ ابوالحسن على بن عبيداللّه الحسين بن بابويه رازى ديگرى رشيد الدين ابوجعفر محمد بن على بن شهرآشوب (درگذشت 588 قمرى) . پس از اين دو در كتاب نزهة القلوب از حمداللّه مستوفى است كه در سنه 740 تأليف شده و از ابوالفتوح ذكرى به ميان آورده است .
پس از آن ملا احمد اردبيلى متوفى در سنه 993 است كه در اواخر فصل راجع به مذهب صوفيه و ذم عقائد ايشان از كتاب حديقة الشيعه به احوال ابوالفتوح اشاره مى نمايد.
جلاليان ، حبيب اللّه
تاريخ تفسير قرآن كريم ، تصحيح محمدرضا آشتيانى ، چاپ اول ]1370] ؛ چاپ چهارم : تهران ، انتشارات سوره ، 1378.
نويسنده در بخشى از كتاب، مفسران شيعه را طبقه بندى كرده و در طبقه ششم از هفت مفسر ياد مى كند : 1 . سيدمرتضى علم الهدى (درگذشت 436ق) نويسنده كتاب امالى كه حاوى تحقيقات ارزنده اى در تفسير قرآن است و كتاب المحكم و المتشابه؛ 2 . سيدرضى مؤلّف كتاب حقائق التنزيل و دقائق التأويل كه فقط جلد پنجم آن از اول سوره آل عمران تا اواسط سوره نساء ، در دسترس است . كتابهاى المتشابه فى القرآن و المجازات القرآنية از اوست ؛ 3 . شيخ الطايفه ، ابوجعفر طوسى (درگذشت 460ق) مؤلّف التبيان الجامع لكلّ علوم القرآن؛ 4 . قطب الدين راوندى مؤلّف كتاب خلاصة التفسير . ۱ 5 . شيخ ابوالفتوح رازى مؤلّف كتاب روض الجنان فى تفسير القرآن معروف به تفسير ابوالفتوح رازى؛ 6 . امين الدين طبرسى مؤلّف كتابهاى ، مجمع البيان فى علوم القرآن ، الوسيط فى علوم القرآن، جوامع الجامع است؛ 7 . شيخ معزّ الدين سمان مؤلّف كتاب البستان فى تفسير القرآن.
