پيش درآمد

ابوالفتوح رازى با اينكه در علوم متداول زمان خود استاد بود و تفسير قرآن وى نشانگر مهارت و تخصّص او در رشته هاى حديث، رجال، كلام، تاريخ، فقه، اصول فقه و جز اينها است، امّا كم اثر و كم نويس بوده است. آنگونه كه منتجب الدين كه معاصر او است گزارش داده، بيشتر به وعظ و خطابه مشغول بوده و بدان تعلّق خاطر داشته است. اين دلبستگى حتّى تأثيرى آشكار بر سبك تفسيرى او نهاده است. بنا به گزارشى از خود ابوالفتوح در روح الاحباب مجالس وعظ او حتى از دوره جوانى با استقبال عمومى مواجه شده است .
به دليل تبحر او در برخى از علوم متداول زمان خود به ويژه علوم قرآنى از وى با تعبير «الامام السّعيد ترجمان كلام اللّه تعالى» ياد كرده اند؛ برخى ديگر او را عالم، واعظ و مفسر دَيّن ناميده اند. كيدرى نيز او را با عنوان «الشيخ الامام» خوانده است. همچنين بر روى نسخه اى از كتاب تفسيرش او را چنين خوانده اند: «الشيخ الاجلّ الاوحد الامام العالم الرّئيس جمال الملّة و الدين قطب الاسلام و المسلمين شرف الائمّة فخر العلماء مفتى الطّائفة سلطان المفسّرين ترجمان كلام اللّه المبين».
بيشترين آثارى كه براى او ثبت كرده اند، پنج عنوان است كه از بين آنها دو اثر مشكوك الانتساب است و دو اثر قطعى الانتساب است و يك اثر عدم نسبتش قطعى است.