۱۵۶۷.الكافى- به نقل از حلبى -: از امام صادق عليه السلام در باره «رشته سپيد بامداد، از رشته سياه [شب‏]» پرسيدم. فرمود: «روشنى روز از تاريكى شب».

۱۵۶۸.امام صادق عليه السلام- در باره اين سخن خداوند :(و نمازت را به جهر مخوان و آن را با تَخافُت [هم ]مخوان)-: منظور از «جَهر به نماز»، بلند كردن صدا، و منظور از «تَخافُت»، آهسته صحبت كردنى است كه گوشَت نشنود . [نمازت را ]ميان اين دو بخوان.

۱۵۶۹.امام صادق عليه السلام- در باره اين سخن خداوند:(و نمازت را به جهر مخوان و آن را با تَخافُت [هم ]مخوان)-: زياد بلند كردن صدا، و آن قدر آهسته صحبت كردن است كه گوش خودت هم نشنود.

۱۵۷۰.امام باقر عليه السلام- در باره اين سخن خداوند:(و نمازت را به جهر مخوان و آن را با تَخافُت [هم ]مخوان)-: اِجهار، بلند كردن صداست، به گونه‏اى كه افرادِ دوردست هم بشنوند، و اِخفات، آهسته كردن آن، به گونه‏اى كه فرد نزديك تو هم - جز صدايى نامفهوم - نشنود.

۱۵۷۱.تهذيب الأحكام- به نقل از زُراره -: به امام صادق عليه السلام گفتم: خداوند در اين آيه: (از تو در باره انفال مى‏پرسند . بگو: انفاق براى خدا و پيامبر اوست). چه مى‏فرمايد؟
فرمود: «انفال براى خدا و پيامبر خداست . انفال، سرزمين‏هايى اند كه صاحبان آنها بدون تاخت و تاز و لشكركشى، ترك وطن كرده‏اند . اين اموال بازمانده، براى خدا و پيامبر هستند».

۱۵۶۷.الكافي عن الحلبي : سَأَلتُ أبا عَبدِاللَّهِ عليه السلام عَنِ الخَيطِ الأَبيَضِ مِنَ الخَيطِ الأَسوَدِ فَقالَ : بَياضُ النَّهارِ مِن سَوادِ اللَّيلِ .^۱

۱۵۶۸.الإمام الصادق عليه السلام- في قَولِهِ :(وَ لَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَ لَا تُخَافِتْ بِهَا)^۲-:الجَهرُ بِها : رَفعُ الصَّوتِ ، وَالتَّخافُتُ : ما لَم تَسمَع بِاُذُنِكَ ، وَاقَرأ ما بَينَ ذلِكَ .^۳

۱۵۶۹.عنه عليه السلام- في قَولِهِ :(وَ لَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَ لَا تُخَافِتْ بِهَا)-: رَفعُ الصَّوتِ عالِياً ، وتُخافِتهُ : ما لَم تُسمِع نَفسَكَ .^۴

۱۵۷۰.الإمام الباقر عليه السلام- في قَولِهِ :(وَ لَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَ لَا تُخَافِتْ بِهَا)-:الإِجهارُ : أن تَرفَعَ صَوتَكَ تُسمِعُهُ مَن بَعُدَ عَنكَ ، وَالإِخفاتُ : أن لا تُسمِعَ مَن مَعَكَ إلّا يَسيراً .^۵

۱۵۷۱.تهذيب الأحكام عن زُرارَةَ عَنِ الإِمامِ الصّادِقِ عليه السلام قال : قُلتُ لَهُ : ما يَقولُ اللَّهُ : (يَسَْلُونَكَ عَنِ الأَْنفَالِ قُلِ الأَْنفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ)^۶؟ قالَ عليه السلام : الأَنفالُ للَّهِ‏ِ ولِلرَّسولِ صلى اللَّه عليه و آله ، وهِيَ كُلُّ أرضٍ جَلا أهلُها مِن غَيرِ أن يُحمَلَ عَلَيها بِخَيلٍ ولا رِجالٍ ولا رِكابٍ ، فَهِيَ نَفلٌ للَّهِ‏ِ ولِلرَّسولِ صلى اللَّه عليه و آله .^۷