۱۶۰۹.امام باقر عليه السلام: هر چيزى، آب بود و عرش خدا بر آب بود. پس خداوند عزّ وجلّ آب را فرمان داد و آن آتشى شعله‏ور شد. پس فرمان داد آتش خاموش شد و از آن دودى برخاست. پس خداوند عزّ وجلّ آسمان‏ها را از آن دود آفريد و خداوند عزّ وجلّ زمين را از خاكستر آفريد.

۱۶۱۰.تفسير القمّى- به نقل از حسين بن خالد -: از امام رضا عليه السلام در باره آيه: (سوگند به آسمان مشبّك) پرسيدم. ايشان، انگشتان دو دستش را در هم فرو برد و فرمود: «آسمان، محكم به زمين بسته شده است».
گفتم: چگونه به زمين بسته است، در حالى كه خداوند مى‏فرمايد: (آسمان را بدون ستونى كه ببينيد، برافراشت)؟
فرمود: «سبحان اللَّه! مگر نه اين كه خداوند مى‏فرمايد: (بدون ستونى كه ببينيد)؟».
گفتم: چرا.
فرمود: «ستونى وجود دارد؛ ولى شما آن را نمى‏بينيد».
گفتم: خداوند، مرا فدايت كند! اين، چگونه ممكن است؟
ايشان كف دست چپش را باز كرد، و دست راستش را بر آن گذاشت و فرمود: «اين، زمين دنياست و آسمان دنيا، همان گنبد روى آن است. زمين دوم، روى آسمان پايين است و آسمان دوم، گنبدى بر روى آن است. زمين سوم روى آسمان دوم و آسمان سوم، گنبدى بر روى آن است. زمين چهارم روى آسمان سوم و آسمان چهارم، گنبدى بر روى آن است. زمين پنجم، روى آسمان چهارم و آسمان پنجم، گنبدى بر روى آن است. زمين ششم، روى آسمان پنجم و آسمان ششم، گنبدى بر روى آن است. زمين هفتم بر روى آسمان ششم، و آسمان هفتم، گنبدى بر روى آن است. و عرش [خداوندِ] رحمان - كه خجسته است خدا - روى آسمان هفتم است و اين، همان سخن خداوند است كه: (كسى كه هفت آسمان و همانند آنها هفت زمين را آفريد و فرمان [خدا] در ميان آن دو، فرود مى‏آيد) .
امّا صاحب امر، پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله و وصىّ بعد از پيامبر خداست كه در زمين، قائم است. اين فرمان، در حقيقت از فراز آسمان فرود مى‏آيد و با گذر از ميان آسمان‏ها و زمين‏ها، به او مى‏رسد» .
گفتم: پس زير پاى ما، بيش از يك زمين نيست!
فرمود: «آرى . زير پاى ما، بيش از يك زمين نيست و شش زمين ديگر، بر فراز ما هستند».

۱۶۰۹.الإمام الباقر عليه السلام : كانَ كُلُّ شَي‏ءٍ ماءً وكانَ عَرشُهُ عَلَى الماءِ^۱ ، فَأَمَرَ اللَّهُ عَزّ ذِكرُهُ الماءَ فَاضطَرَمَ ناراً ، ثُمَّ أمَرَ النّارَ فَخَمِدَت ، فَارتَفَعَ مِن خُمودِها دُخانٌ ، فَخَلَقَ السَّماواتِ مِن ذلِكَ الدُّخانِ‏^۲ ، وخَلَقَ الأَرضَ مِنَ الرَّمادِ .^۳

۱۶۱۰.تفسير القمّي عن الحسين بن خالد عن الإمام الرضا عليه السلام ، قال : قُلتُ لَهُ : أخبِرني عَن قَولِ اللَّهِ: (وَ السَّمَاءِ ذَاتِ الْحُبُكِ)^۴ فَقالَ عليه السلام: هِيَ مَحبوكَةٌ إلَى الأَرضِ - وشَبَّكَ بَينَ أصابِعِهِ - .
فَقُلتُ : كَيفَ يَكونُ مَحبوكَةً إلَى الأَرضِ ، وَاللَّهُ يَقولُ : (رَفَعَ السَّمَوَ تِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا)؟
فَقالَ عليه السلام : سُبحانَ اللَّهِ! ألَيسَ اللَّهُ يَقولُ : (بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا)؟ فَقُلتُ : بَلى‏ ، فَقالَ عليه السلام : ثَمَّ عَمدٌ ولكِن لا تَرَونها ، قُلتُ : كَيفَ ذلِكَ جَعَلَنِي اللَّهُ فِداكَ؟
فَبَسَطَ كَفَّهُ اليُسرى‏ ثُمَّ وَضَعَ اليُمنى‏ عَلَيها ، فَقالَ : هذِهِ أرضُ الدُّنيا وَالسَّماءُ الدُّنيا عَلَيها فَوقَها قُبَّةٌ ، وَالأَرضُ الثّانِيَةُ فَوقَ السَّماءِ الدُّنيا ، وَالسَّماءُ الثّانِيَةُ فَوقَها قُبَّةٌ ، وَالأَرضُ الثّالِثَةُ فَوقَ السَّماءِ الثّانِيَةِ ، وَالسَّماءُ الثّالِثَةُ فَوقَها قُبَّةٌ ، وَالأَرضُ الرّابِعَةُ فَوقَ السَّماءِ الثّالِثَةِ ، وَالسَّماءُ الرّابِعَةُ فَوقَها قُبَّةٌ ، وَالأَرضُ الخامِسَةُ فَوقَ السَّماءِ الرّابِعَةِ ، وَالسَّماءُ الخامِسَةُ فَوقَها قُبَّةُ الأَرضِ ، وَالسّادِسَةِ فَوقَ السَّماءِ الخامِسَةِ ، وَالسَّماءُ السّادِسَةُ فَوقَها قُبَّةٌ ، وَالأَرضُ السّابِعَةُ فَوقَ السَّماءِ السّادِسَةِ ، وَالسَّماءُ السّابِعَةُ فَوقَها قُبَّةٌ ، وعَرشُ الرَّحمنِ تَبارَكَ اللَّهُ فَوقَ السَّماءِ السّابِعَةِ ، وهُوَ قَولُ اللَّهِ : (الَّذِى خَلَقَ سَبْعَ سَمَوَ تٍ وَ مِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ يَتَنَزَّلُ الْأَمْرُ بَيْنَهُنَّ)^۵ فَأَمّا صاحِبُ الأَمرِ فَهُوَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله وَالوَصِيُّ بَعدَ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله قائِمٌ هُوَ عَلى‏ وَجهِ الأَرضِ ، فَإِنَّما يَتَنَزَّلُ الأَمرُ إلَيهِ مِن فَوقِ السَّماءِ مِن بَينِ السَّماواتِ وَالأَرَضينَ ، قُلتُ : فَما تَحتَنا إلّا أرضٌ واحِدَةٌ ، فَقالَ : ما تَحتنا إلّا أرضٌ واحِدَةٌ ، وأنَّ السِّتَّ لَهُنَّ فَوقَنا .^۶