۱۷۴۵.عيسى عليه السلام: خوشا به حال آنان كه ميان مردم ، صلح (آشتى) برقرار مى‏كنند! آنان اند كه در روز رستاخيز ، مقرّب [درگاه الهى‏] اند .

۱۷۴۶.عيسى عليه السلام: خوشا به حال پاك‏دلان! آنان اند كه در روز رستاخيز ، خدا را ديدار مى‏كنند.

۱۷۴۷.عيسى عليه السلام: خوشا به حال فروتنانِ در دنيا! آنان اند كه در روز رستاخيز ، وارث تخت‏هاى پادشاهى اند.

۱۷۴۸.عيسى عليه السلام: اى بندگان بد! مردم را بر اساس گمان ، سرزنش مى‏كنيد و خويشتن را با وجود يقين [به بدى و گناهكارى خود] ، سرزنش نمى‏كنيد؟!

۱۷۴۹.عيسى عليه السلام: اى بندگان دنيا! سرهايتان را مى‏تراشيد، و پيراهن‏هاى كوتاه مى‏پوشيد، و سرهايتان را به زير مى‏افكنيد ؛ امّا كينه [و ناخالصى‏] را از دل‏هايتان بيرون نمى‏كشيد؟!

۱۷۵۰.عيسى عليه السلام: اى بندگان دنيا! مَثَل شما، مَثَل گورهاى آراسته است كه بيرونشان بيننده را خوش مى‏آيد و درونشان استخوان‏هاى مردگان و آكنده از گناهان است.

۱۷۵۱.عيسى عليه السلام: اى بندگان دنيا! مَثَل شما ، مَثَل چراغ است كه به مردم نور مى‏دهد و خودش را مى‏سوزاند.

۱۷۵۲.عيسى عليه السلام: اى بنى اسرائيل! حتّى اگر شده ، با خزيدن بر زانوهايتان، خود را به مجلس‏هاى عالمان برسانيد؛ زيرا خداوند ، دل‏هاى مرده را با نور حكمت ، زنده مى‏كند، همچنان كه زمين مرده را با باران‏هاى سيل‏آسا زنده مى‏كند.

۱۷۴۵.عنه عليه السلام : طُوبى‏ لِلمُصلِحينَ بَينَ النّاسِ ، اُولئِكَ هُمُ المُقَرَّبونَ يَومَ القِيامَةِ .^۱

۱۷۴۶.عنه عليه السلام : طُوبى‏ لِلمُطَهَّرَةِ قُلوبُهُم ، اُولئِكَ يَزُورونَ اللَّهَ يَومَ القِيامَةِ .^۲

۱۷۴۷.عنه عليه السلام : طُوبى‏ لِلمُتَواضِعينَ في الدُّنيا، اُولئِكَ يَرِثُونَ مَنابِرَ المُلكِ يَومَ القِيامَةِ .^۳

۱۷۴۸.عنه عليه السلام : يا عَبيدَ السّوءِ ، تَلُومونَ النّاسَ عَلَى الظَّنِّ ولا تَلُومونَ أنفُسَكُم علَى اليَقينِ ؟!^۴

۱۷۴۹.عنه عليه السلام : يا عَبيدَ الدُّنيا ، تَحلِقونَ رُؤوسَكُم ، وتُقَصِّرونَ قُمُصَكُم ، وتُنَكِّسونَ رُؤوسَكُم ، ولا تَنزِعونَ الغِلَ‏^۵ مِن قُلوبِكُم ؟!^۶

۱۷۵۰.عنه عليه السلام : يا عَبيدَ الدُّنيا ، مَثَلُكُم كَمَثَلِ القُبورِ المُشَيَّدةِ ؛ يُعجِبُ النّاظِرَ ظَهرُها ، وداخِلُها عِظامُ المَوتى‏ ، مَملُوءَةً خَطايا .^۷

۱۷۵۱.عنه عليه السلام : ياعَبيدَ الدُّنيا ، إنّما مَثَلُكُم كمَثَلِ السِّراجِ؛ يُضِي‏ءُ لِلنّاسِ ويُحرِقُ نَفسَهُ !^۸

۱۷۵۲.عنه عليه السلام : يابَني إسرائيلَ ، زاحِموا العُلَماءَ في مَجالِسِهِم ولَو حَبواً عَلَى الرُّكَبِ‏^۹ ؛ فَإِنَّ اللَّهَ يُحيِي القُلوبَ المَيِّتَةَ بِنورِ الحِكمَةِ كَما يُحيِي الأرضَ المَيِّتَةَ بِوابِلِ المَطرِ .^۱۰